Jeśli chodzi o konsole do gier wideo, płyta Phillips CD-i i jej biblioteka gier są raczej niesławne. Nie tylko było mnóstwo tytułów edutainment i tanich gier FMV, ale Nintendo pozwoliło Phillipsowi stworzyć kilka gier z ich właściwościami, co zaowocowało niesławną trylogią Zelda CD-i i Hotel Mario.
Te tytuły przeszły w dużej mierze niezauważone po wydaniu, ale w ostatnich latach stały się częścią wczesnej internetowej kultury memów. Wiele razy robili rundy online, aby zostać wyszydzonym, ale szczerze mówiąc, są znacznie lepsi, niż ludzie im przyznają. Teraz, prawie 30 lat od ich oryginalnego wydania, nadszedł czas, aby to zaakceptować Link: Oblicza zła , Zelda: Różdżka Gamelonu , Przygoda Zeldy i Hotel Mario nie są takie złe.
Pierwszą rzeczą, o której mówi większość ludzi, jest jakość animacji. Link: Oblicza zła , Zelda: Różdżka Gamelonu i Hotel Mario wszystkie filmy animowane z rosyjskiego studia Animation Magic. To bardzo kreskówkowa, wczesna animacja. Mimo to, jeśli chodzi o to, czego próbowały gry, ekspresja i animacja są raczej imponujące, biorąc pod uwagę, że większość gier w tym czasie korzystała z „przetwarzania wybuchowego” i trybu 7. Próba stworzenia czegoś o jakości animacji porównywalnej z telewizyjnymi kreskówkami na czas był ambitnym krokiem.
Przygoda Zeldy różni się od pozostałych trzech gier animacją, porzucając ją na rzecz raczej wczesnych przerywników filmowych na żywo. Pomimo ograniczeń sprzętowych CD-i, FMV dla Przygoda Zeldy szczerze wygląda całkiem nieźle. Ta gra wraz z Różdżka Gamelonu, dało nam też coś, co nie jest zbyt powszechne, nawet dzisiaj: obie gry przedstawiają Zeldę jako bohaterkę, która pracuje nad uratowaniem Linka, zamiast być ponownie zdegradowana do damy w niebezpieczeństwie.
mądrala muszę wstać, żeby zejść?
Gry mają również doskonałą grę głosową. Szczególną pochwałę w tym względzie mogą otrzymać aktorzy tacy jak Mark Berry (King Harkinian), Jeffrey Nelson (Duke Onkled), Bonnie Jean Wilbur (Zelda) i Marc Graue (Mario) za zapewnienie najwyższej klasy pracy głosowej. Chociaż wiele kwestii wydaje się głupich, aktorzy robią wszystko, co w ich mocy, ze scenariuszem, który otrzymali. Szczerze mówiąc, działa na swoją korzyść bardziej, niż można by się spodziewać, biorąc pod uwagę współczesną reakcję na te gry.
Jeśli chodzi o rozgrywkę, gry trzymają się lepiej, niż większość recenzentów internetowych mogłaby ci uwierzyć. Twarze zła i Różdżka Gamelonu oferuje znajomą, przewijaną w bok rozgrywkę z platformówką na różnych poziomach, mnóstwo pocisków i broni oraz garść spotkań z bossami. Choć nieco utrudnione przez ograniczenia sprzętowe i typowo słabe kontrolery CD-i, same gry grają całkiem dobrze, z grafiką, która przywołuje gry SNES lub Genesis.
Hotel Mario w szczególności oferuje odświeżającą zmianę tempa rozgrywki. Zamiast platformówek z przewijaniem w bok, z których Mario słynął w tamtym czasie, podczas tej wycieczki pojawił się format puzzli. Mario przemierza duży obszar z windami, poruszając się w górę i w dół w razie potrzeby, depcząc wrogów, aby zamknąć drzwi, zanim więcej wrogów z nich wyjdzie . Mario mógł schować się na jakiś czas w drzwiach, jeśli wróg był blisko, posuwając się naprzód, gdy wszystkie drzwi zostały zamknięte. Grafika przywołuje atmosferę starej szkoły, która jak na tamte czasy wygląda całkiem nieźle, co jest imponujące, ponieważ zostało to zrobione bez pomocy Nintendo.
Ostatni wpis Nintendo na CD-i, Przygoda Zeldy, zaprezentował styl odgórny zbliżony do oryginału Zelda . Działa również bardzo podobnie do tej gry, ponieważ gracze eksplorują świat, rozwiązują zagadki, zbierają przedmioty i walczą z wrogami, dzięki czemu jest to bardziej tradycyjna pozycja w przeciwieństwie do innych gier. Grafika nieco się pogarsza, ponieważ próbuje zdigitalizować prawdziwych aktorów i sceny, ale nadal wygląda przyzwoicie.
Pod koniec dnia, chociaż żadna z tych gier nie jest najlepsza, jaką ma do zaoferowania ich seria, są one znacznie lepsze, niż wielu im przyznaje. Animacja i rozgrywka są jak na razie płynne i imponujące. Dali nam pierwszą grywalną Zeldę, eksperymentując z klasycznymi stylami. Nie są to najlepsze gry, jakie kiedykolwiek powstały, ale są znacznie lepsze, niż im się przypisuje.
