Więcej niż tylko najbardziej udany komercyjnie film o sztukach walki wszechczasów, Wejście smoka to prawdziwy klasyk gatunku. Chociaż w minionej dekadzie kino w Hongkongu wyprodukowało wiele trwałych filmów – wśród nich Chodź ze mną na drinka , Jednoręki szermierz , Król Bokser (znany jako Pięć palców śmierci ) i pierwszym głównym pojazdem Bruce'a Lee Ważny szef -- Film Roberta Clouse'a z 1973 roku był pierwszym, który zdobył uznanie na skalę międzynarodową, łącząc gorączkową akcję swoich poprzedników z zachodnim stylem, który nadał mu szerszy urok. I chociaż jego napęd Lee do sławy został niestety zepsuty przez jego przedwczesną śmierć sześć dni przed premierą filmu, Wejście smoka stworzył światowy apetyt na kino sztuk walki, który rośnie 40 lat później.
Warner Home Video wydał nową edycję Blu-ray z okazji 40-lecia dla Wejście smoka 11 czerwca zawiera encyklopedyczną kolekcję dodatkowych funkcji i materiałów zza kulis, a także wyszywaną naszywkę smoka, ruchomy obraz soczewkowy i nigdy wcześniej nie widzianą grafikę produkcyjną. Przed ostatnim pokazem specjalnym w Warner Bros., Spinoff Online zasiadł na ekskluzywne rozmowy z kilkoma członkami obsady i ekipy filmu, w tym producentami, operatorem oraz współ-gwiazdą i przyjacielem Lee, Bobem Wallem.
Oprócz przedstawienia swoich wspomnień z pracy na planie z Lee, jego współpracownicy ujawnili nowe szczegóły dotyczące produkcji i przedstawili swoją perspektywę na długowieczność filmu – nie wspominając o trwałej spuściźnie jego gwiazdy.
Spinoff: Kiedy zacząłeś to robić, jakie były twoje ambicje? Wejście smoka ?
Producent Fred Weintraub: Zarabiać pieniądze. Mam na myśli to, co robimy w branży filmowej. Ale kiedy to robimy, zaciemniamy to kreatywnością. Chcemy pokazać, że jesteśmy bardzo kreatywni.
Producent Paul Heller:
Powiem tylko, że bardziej niż Fredowi podobał mi się ten proces. Podobała mi się mechanika tworzenia filmu. Ale Freddie i ja byliśmy przyjaciółmi od wielu lat i był wizjonerem, którego Ted Ashley ujawnił, kiedy [Kinney National Company] kupili Warner Bros. Bruce miał intensywność, która była tak władcza, i miał ją w swoim życiu... To znaczy, taki był. Był niesamowitym młodym człowiekiem.
Operator Gil Hubbs: Ambicja nie była tak wielka dla ludzi, którzy nakręcili film. Ambicją było przeżyć to (śmiech). Aby przeżyć dzień iw tym dniu, postaraj się zrobić postęp w tworzeniu filmu. Wielka ambicja, jestem pewien, że był tam w jakimś biurze, ale Warner Bros. tak naprawdę wcale nie był zaangażowany. Tamtejszy producent i Bruce [chcieli] spełnić ambicję Bruce'a, aby był to ważny film kung fu. Ale tak naprawdę nie przełożyło się to na produkcję.
Druga gwiazda Bob Wall: Bruce był moim przyjacielem. Trenowaliśmy razem przez prawie 11 lat, więc byliśmy partnerami treningowymi sztuk walki, a on był dobrym przyjacielem. Miałem jasność co do mojej roli - nie obchodziło mnie, że jestem aktorem, nie studiowałem aktorstwa, byłem tam mniej więcej jako kaskader dla Bruce'a. Byłem jedyną osobą, która mogła wielokrotnie znosić jego kopnięcia i ciosy, więc dlatego znosiłam więcej niż ktokolwiek inny. Ale zrobiłem to jako przyjaciel, ponieważ poważnie obniżyłem pensję; Miałem firmę zajmującą się obrotem nieruchomościami, która zarobiła mi dużo pieniędzy, a za część otrzymywałem bardzo minimalne wynagrodzenie. Ale zrobiłem to, ponieważ wiedziałem, że mogę pomóc Bruce'owi w ulepszeniu filmu. Bruce był bardzo realistycznym zawodnikiem i wiedział, że jeśli na pewno cię uderzy, zawodnicy spojrzą na to i będą wiedzieć, że naprawdę dostaniesz. Nie musisz pytać, czy naprawdę mnie uderzył? A potem byliśmy tak bliskimi przyjaciółmi, że przed każdą sceną mówił, że coś zepsuję. Tak, racja, ty mały Chińczyku - nie możesz niczego złamać. Wszyscy inni śmiertelnie się go bali. Powalał ludzi i bił jak muł. Ale byłem zawodowym mistrzem świata i to właśnie zrobiłem.
Kiedy wiedziałeś, że chcesz do niego przyczepić, że tak powiem?
Raczej: To było na długo przed filmem. Znaliśmy Bruce'a i uznaliśmy, że był obecny, a Fred przede mną, ale obaj pracowaliśmy w Warner Bros. jako dyrektorzy i były dla niego zaprojektowane dwa projekty. A ponieważ Chińczyk nigdy nie grał głównej roli w żadnym amerykańskim filmie, po prostu nie mógł ich zdobyć. Jeden stał się serialem telewizyjnym Kung Fu , drugi był Cichy flet , a obaj grał [David] Carradine. A Bruce nie mógł tego znieść i wrócił do Hongkongu.
Weintraub: W tym momencie był w złym stanie. Powiedział: mam iść? a ja powiedziałem: Daj mi tylko kawałek filmu -- i to był film, który zabrałem do Teda Ashleya i to się zaczęło. Bruce miał tę moc - niektórzy ją mają: wchodzisz do pokoju i jakiś facet ją ma, wiesz? Są tylko ludzie, którzy trafiają we właściwy sposób. Bruce miał energię, Bruce miał to z niego. Z tego powodu popełniał błędy, ale wiesz, był facetem, który kochał kobiety, kochał życie. To znaczy, kto jeszcze zrobiłby pompkę jednym palcem na pokazie sztuk walki? A może nawet spróbować? I zrobi to.
Raczej: Ale Fred zauważył, że w chińskich filmach zawsze był japoński czarny charakter. Zawsze był zapaśnikiem sumo lub samurajem, był okropny i pobił wszystkich Chińczyków, a oni w końcu go dopadli. Nie mieliśmy japońskiego złoczyńcy, dlatego Japonia pokochała ten film.
Weintraub: Był to pierwszy chiński film wydany w Japonii i wierzcie lub nie, za pierwszym razem zarobił więcej pieniędzy niż w Ameryce. Ale stało się to również klasykiem z powodu filozoficznej myśli o samoobronie, a nie tylko o walce. Nie używaliśmy żadnej broni – i nadal patrzymy na sequele bez broni. Ale to trudne i początkowo było to trudne pisanie.
Raczej: Wciąż był bez wątpienia najbardziej niesamowitym artystą sztuk walki, jaki kiedykolwiek był. Nigdy niczego nie przyspieszyliśmy. Cokolwiek widziałeś, to był Bruce.
Jaka była estetyka, do której dążyłeś? Jest to z pewnością bardziej westernowy film niż filmy o sztukach walki, które wcześniej robił Bruce.
Raczej: Komiksy odegrały dużą rolę w Wejście smoka . Kiedy po raz pierwszy zaczęliśmy myśleć o wyglądzie filmu, pojawił się komiks o nazwie Terry i Piraci i to stało się swego rodzaju genezą całego wyglądu filmu. Chodziło o Smoczą Damę i chińskich piratów i był to wspaniały moment na przygodę. Ale ma cudowną, genialną kolorystykę złota, błękitu i czerwieni, a jeśli się nad tym zastanowić Wejście smoka , to właśnie zrobiliśmy. I to było bardzo, bardzo świadome. Po prostu czułem, że będzie to bardzo odpowiednie dla filmu.
najlepsze brown ale bell's
Huby: Nie sądzę, że odwoływaliśmy się do istniejących filmów o sztukach walki. Nigdy takiego nie widziałem – nigdy nie widziałem sceny z walki kung fu i nigdy nie widziałem na filmie artysty sztuk walki. A Bob nakręcił film akcji, Ciemniejszy niż bursztyn , który Bruce widział i lubił, a Bob był niezwykle pomysłowym, wizualnym facetem. I był też twardy. Jeśli więc coś nie szło, znalazłby sposób, by iść naprzód – a było wiele przeszkód. Ale nie sądzę, żeby Bruce był w stanie wyrazić swój ideał, więc po prostu zaczęliśmy -- zaczęliśmy od Sceny 1, zaczęliśmy kręcić, a Bob wiedział, jak zrobić film i ominąć przeszkody na drodze. Myślę, że Bruce chciał, żeby film był bardziej podobny do filmów, które kręcą w Hongkongu, i myślę, że Bob zdał sobie sprawę, że aby film dobrze radził sobie na całym świecie, musi być inny. Musi mieć szerszą historię, a ludzie identyfikują ją wizualnie, aby była inna. Więc bardzo blisko ze sobą współpracowali; mieli wiele dyskusji i nieporozumień, a Bob radził sobie z nimi bardzo dobrze, a Bruce był bardzo utalentowany.
Weintraub: Wszyscy mówili, że Bruce powie Bobowi, czego chce, ale jeśli spojrzysz na inny film, który wyreżyserował [ Droga smoka ], widać, że nie miał pojęcia, co reżyser robi z tym, co zrobił. Ale Bob mógłby wziąć wspaniałe pomysły Bruce'a i umieścić je na filmie, a to nie jest łatwe zadanie - jak umieścić kamery i gdzie umieścić kamery. A ponieważ w Hongkongu sprawy w filmie wyglądały zupełnie inaczej -- kręcili może jeden film akcji przez dwa tygodnie, a film był pokazywany na około minutę. To było przerażające dla Bruce'a, ale jego obecność była ogromna. Był spadającą gwiazdą; jest czymś, co już nigdy się nie pojawi.
Jak trudno było sfilmować tę kulminacyjną walkę w lustrzanej sali?
Huby: Bob wpadł na pomysł lustrzanego pokoju. Byliśmy na lunchu w jednym miejscu i byliśmy w butiku, który miał pionowe lustra, takie jak to, co widać na jednej ze ścian, i powiedzieliśmy: Byłoby świetnie. Ale Bob wpadł na pomysł, jak to zrobić, co było bardzo proste – i była to bardzo prosta scena do zrobienia, poza tym, że przebywanie w lustrzanym pokoju było bardzo dezorientujące. Trzeba było kogoś fizycznie dotknąć, bo być może rozmawiasz ze ścianą. Bruce wchodził do luster, wszyscy wchodziliśmy do luster kilka razy.
Jaki był Bruce? A jak wyglądała twoja współpraca z nim na planie?
Huby: Był miłym facetem. Był zabawny. Był bardzo pracowity. Był bardzo utalentowanym sportowcem – potrafił robić ze swoim ciałem rzeczy, których nie da się opisać. I miał wokół siebie grupę… innych kaskaderów, których wyszkolił, i dawał im dużo szacunku. Dużo z nimi żartował, ale zrobili film o wiele lepszy, ponieważ Bruce miał dużo wigoru w swojej grze aktorskiej i fizycznej, a także w prezentowaniu swoich sztuk walki. Ale jeśli weźmiesz w to inną osobę i będziesz z nią walczył, ta osoba musi mieć taką samą energię w reagowaniu na to. Bo nie wiem, czy o tym wiedziałeś, ale Bruce nie zabił wszystkich w filmie (śmiech). Wszyscy wstali i chodzili. i czasami robiliśmy Take 2 i zabijaliśmy ich ponownie. Ale powiedziałbym, że większość ludzi, którzy zareagowali na uderzenie Bruce'a, była w tym mistrzami. I ta umiejętność i ta umiejętność wyznaczania czasu [była niesamowita]. Kiedy spojrzałem na film, ta reakcja musiała być w trzech klatkach, ósmej sekundy, a jeśli była to ćwierć sekundy, to była błędna. I tak naprawdę nie można było tego powiedzieć na planie – ale Bruce mógł. A jeśli powiedział: „To chybienie”, zrobiliśmy to ponownie.
Ściana: Bruce był wspaniały, gdy był w pobliżu. Był bardzo oczytany – był bardzo bystry – i był bardzo zabawny. Zawsze był zabawny. Lubił nakłuwać ludzi; gdybyś był Meksykaninem, powiedziałby, nie lubię brodatych Meksykanów. Gdybyś powiedział: „Cóż, nie lubię niskich Chińczyków, on by się śmiał. Ale wielu ludzi by się zastraszonych i odeszło. Ale Bruce był bardzo fajny i fajnie było z nim przebywać. Był bardzo bystry. Był miły dla dzieci, był magikiem – lubił wyjmować im ćwiartki z uszu i dawać je im i tym podobne rzeczy. Był więc zabawny, bo interesował się wszystkim. Jeśli był temat, o którym nie wiedział zbyt wiele, chciał wiedzieć o nim więcej. Znałem go – miałem szczęście, około 11 lat, więc spędziłem z nim dużo czasu.
[Podczas strzelania], na przykład w scenie walki, powiedział: „Chcę, żebyś wziął [butelkę] w prawą rękę i spróbował dźgnąć mnie w prawą klatkę piersiową, więc poważnie próbowałem dźgnąć go w prawą pec i to była jedyna scena, w której został ranny, bo musiał mnie uderzyć między nadgarstek a łokieć i butelka odleciała. Ale za każdym razem, gdy próbowałem go dźgnąć coraz szybciej, łapał mnie [w rękę], więc butelka nigdzie nie poszła i wbił w nią pięść. To była niefortunna pomyłka i oboje czuliśmy się źle, ponieważ byliśmy dobrymi przyjaciółmi. Ale rzeczywistość jest taka, że używasz prawdziwego szkła, a ja muszę na to wpaść. Przeszedłem przez cztery mundury - podciąłem plecy. A kiedy spadłem na szkło, nie mogliśmy go ponownie użyć. To było prawdziwe szkło. Więc wszystko, co robił, było bardzo realistyczne.
Czy pamiętasz jakieś konkretne osobiste anegdoty, które były unikalne dla twojego związku?
Ściana: Lubił sprzęt. Pewnego dnia zrobiłem mu dla żartu 300-funtową torbę, bo drażnił się z moim partnerem. Zrobiłem [mój partner] 110-funtową torbę – zwykłe torby miały 55 funtów, więc dokuczał mu o torbie dziewczyny, ale mój partner w tamtym czasie, Joe Lewis, był bardzo dumny z tej torby. Zrobiłem mu więc dla żartu 300-funtową torbę i kiedy pierwszy raz przyszedł po nią, udałem, że rozmawiam przez telefon. Bruce wyszedł, kopnął go i przewrócił. Joe i ja wyskoczyliśmy i śmialiśmy się z naszych tyłków. Cóż, Bruce nie lubił się wstydzić, więc Bruce miał małe porsche, wzięliśmy je i umieściliśmy na jego siedzeniu kierowcy – więc nie mogłeś nawet wsiąść do samochodu! Wróciliśmy do szkoły, a on stał i jechał, nie mogę jechać w ten sposób! Poszedłem po swój pick-up i zabrałem go do jego domu. Włożył go do garażu, a teraz wszyscy patrzą, więc kopie jak muł — i cały garaż się zawalił! Linda [żona Bruce'a] wyszła i zapytała: Co robisz? Zaufaj mi, ta torba już nigdy nie trafiła do domu.
Czy powiedziałbyś, że był lepszym sportowcem lub mistrzem sztuk walki?
Huby: Myślę, że była to mieszanka magii; był magikiem. Był mieszanką umiejętności sportowych i mieszanką rewolwerowca. Kiedy oglądasz filmy o rewolwerowcach, patrzą na siebie, a potem pistolet jest w jego dłoni i zostaje postrzelony. Bruce był taki -- patrzył na ciebie i wciągał cię i jak David [ Friedman , powiedział fotoreporter filmu], jego oczy wciągały kamerę i decydował wzrokiem, że cię uderzy, zabije lub cokolwiek. Widziałeś to i pomyślałeś, że nie pozwolę mu na to, a tak się stanie. To był koniec. A ty wciąż myślałeś, że nie pozwolę mu tego zrobić, kiedy lecisz z powrotem. Myślę więc, że była to mieszanka bardzo dramatycznej, bardzo energicznej zdolności, a on był bardzo pewny siebie. Nie ma na świecie nikogo, kogo nie byłby w stanie pokonać.
Nawet jeśli wiedziałeś, że próbujesz nakręcić film, który stanie się światowym hitem, czy miałeś wtedy jakiś sens, że? Wejście smoka czy miałby długowieczność, którą cieszył?
Huby: Nie. Nikt tego nie zrobił. To miał być dobry film. Po drodze stało się jasne, że to będzie dobry film, ale jeśli zaszufladkować film o sztukach walki, taki jak Ważny szef , wiedzieliśmy, że będzie lepiej, ale na arenie światowej. Ale nikt nie wiedział, że będzie to coś zbliżonego do tego, czym się stałem. Nikt. Może Bruce. Ale producenci, Warner Bros., Bob i ja, nie. Ale Bruce i Linda...
