Giant Spoilers Ahead: Nie można mówić o serii Joe Kelly i J. M. Ken Niimura z 2007 roku Zabijam gigantów bez całkowitego zepsucia całej rzeczy.
Na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto w 2017 roku długo oczekiwana adaptacja serii Joe Kelly i J.M. Kena Niimury z 2007 roku Zabijam gigantów w końcu zadebiutował. Chociaż ilość recenzji do filmu można policzyć na jednej ręce (z pozostawionymi palcami), film jest reżyserowany przez Andersa Waltera (który zdobył nagrodę dla najlepszego filmu krótkometrażowego na żywo podczas 86. Oscarów) i jest opisany przez Pogranicze jako szczególnie pewny i niezwykły.
domek na drzewie król Juliusz
POWIĄZANE: Film I Kill Giants debiutuje jako pierwszy materiał
Świadomość, że adaptacja oddaje oryginalną sprawiedliwość, to świetna wiadomość. Zabijam gigantów to bez wątpienia jeden z najlepszych komiksów ostatniej dekady. W siedmiu wydaniach Kelly i Niimura tworzą niesamowicie przejmującą historię, która porusza smutek, zaprzeczenie i stratę. Jest to seria, która przedstawia eskapizm jako miecz obosieczny: nie ma nic złego w unikaniu surowości i nieprzyjemności rzeczywistości, ale istnieje granica. Tylko tak długo można uciec od swoich problemów i od realnego świata.
Barbara Thorson nie jest taka jak inni studenci. Podczas gdy jej koledzy z klasy rozmawiają o brzuchach, fryzurach inspirowanych Britney Spears i rozdaniach nagród filmowych, nos Barbary jest głęboko zakopany w jej regulaminie Dungeons & Dragons Dungeon Master. Jest zbyt mądra dla własnego dobra, więc trzyma się dla siebie. Jest outsiderem, dziwakiem. Prawdopodobnie znałeś dziecko takie jak Barbara w liceum (może nawet byłeś tym dzieckiem).
Poluje również i zabija olbrzymy.
Nie kontaktuje się z kolegami z klasy, ponieważ uważa, że ich zainteresowania są powierzchowne i trywialne. Barbara ma do wykonania poważną i ważną pracę, a mianowicie ochronę miasta przed inwazją gigantów. To poważna sprawa. Gdyby nie ona, olbrzymy już dawno pożarłyby miasto.
POWIĄZANE: Pierwsze spojrzenie na film I Kill Giants z Zoe Saldana
Kelly i Niimura zacierają granicę między faktem a fikcją, gdzie nigdy nie masz pewności co do rzeczywistości przedstawianego obrazu. Duchy i wróżki, z którymi wchodzi w interakcje, wchodzą również w interakcje z innymi częściami świata i nie jest tak, że „Postać widzi magiczne stworzenia, których inni nie mogą” nie jest rzadkim motywem, ale Barb wydaje się być jedyną osobą, która je widzi . Czy Barbara jest tylko dziwną piątoklasistką z nadmierną wyobraźnią, czy rzeczywiście jest w stanie zobaczyć świat, którego nikt inny nie może? Patrzymy na świat z jej perspektywy i to jej niezachwiana wiara w fantastykę sprawia, że my też w nie wierzymy.
Kelly nie zdradza nam prawdy aż do przedostatniego wydania i jest to rewelacja, która uderza jak ciężarówka. Olbrzymy, wróżki i inne magiczne stworzenia, które widzi tylko Barbara, nie istnieją. To eskapistyczna fantazja, którą stworzyła, ponieważ jej matka obecnie umiera na raka. Jedynym olbrzymem jest tu widmo śmierci.
dzwony o dwóch sercach
Nie ma nic złego w eskapizmie, ale ciągłe uciekanie przed problemami nie jest rozwiązaniem. To niezdrowe. Na dłuższą metę stwarza to tylko więcej problemów. Barbara staje się zbyt oderwana od rzeczywistości i cierpi z tego powodu. Dosłownie próbuje walczyć z tornado, ponieważ myśli, że to Tytan (olbrzym, który sprawia, że zwykłe olbrzymy wyglądają na malutkie) i prawie traci z tego powodu życie. W jej głowie Tytan przybył, aby zabrać matkę, więc jedynym sposobem na jej uratowanie jest uderzenie kolosalnej bestii.
Im bardziej Barbara otwiera się na świat, tym bardziej staje się bezbronna. Jeśli się zamknie, świat nie może jej skrzywdzić. Łatwo jest odepchnąć ludzi, niż ich wpuścić. Każda próba, jaką podejmuje pani Molle, nowa szkolna psychiatra, aby pomóc Barbarze się otworzyć, spotyka się z sarkastyczną wrogością. Jest kilka chwil, w których traci czujność, ale Barbara szybko wraca do swojej skorupy i staje się agresywna, uderzając w pewnym momencie panią Molle. Nie kontaktuje się z innymi koleżankami z klasy, bo kiedy umiera twoja mama, trudno jej przejmować się nowym filmem Bliźniaczki Oslen. Jest dopiero w piątej klasie, ale Barb musiała dorosnąć znacznie szybciej.
Barbara nie radzi sobie z rzeczywistością sytuacji, więc ją blokuje. Kiedy jej brat i siostra rozmawiają o swojej matce, możesz poczuć, jak powietrze jest wysysane z pokoju. Sztuka Niimury traci detale i cienie, stając się tylko drapiącymi liniami pióra, a jego liternictwo zamienia się w czarne bazgroły (to ostatnie powtarza się, gdy bohaterowie próbują porozmawiać o mamie Barb). Nie postrzega matki jako wątłej kobiety w łóżku wołającej córkę, ale jako ponurego widma, które syczy jej imię. Nie może nawet wejść po schodach, woli spać w piwnicy.
Rozmawiając z panią Molle, Barbara omawia istnienie gigantów. Olbrzym przychodzi do miejsca i zabiera ci wszystko, wyjaśnia, a kiedy to się robi, to tak, jakby nigdy nie było tego, co uczyniło twoje życie dobrym. Pani Molle pyta ją, czy się ich boi, na co Barb odpowiada, że tak nie jest i że, jeśli jestem wystarczająco silna. Jeśli pozostanę skupiony i będę godny, mogę powstrzymać samą śmierć.
Strona 2: Wybór: śmierć lub akceptacja życia
1 dwa
