Emblemat ognia: trzy domy to ogromna gra pełna ciekawe postacie z własnymi osobowościami, historie i złożone motywacje. Jednak wśród dziesiątek postaci, z którymi gracze mogą się spotkać i walczyć z nimi lub z którymi, być może żadna nie jest bardziej skomplikowana niż Edelgard von Hresvelg, przywódca Czarnych Orłów i spadkobierca Imperium Adrestian. Zależy od którą trasę wybierasz? , Edelgard będzie albo twoim najbliższym towarzyszem, albo najzagorzalszym wrogiem. Naturalna przywódczyni, która zachowuje się z godnością, jakiej oczekuje się od księżniczki, jej ambicje są jasne: Edelgard sprzeciwia się Kościołowi Seriosa i chce zreformować system Herbu, który zepsuł społeczeństwo.
lustro staw ipa
Podczas gdy wybór Czarnych Orłów na początku gry daje graczom możliwość pomocy Edelgard w osiągnięciu jej celów, to właśnie na trasie Blue Lions będą mogli dowiedzieć się więcej o jej przeszłości. Ujawniono tutaj, że Edelgard i przywódca Błękitnego Lwa, książę Dymitr, znali się na długo przed ich kolegami z klasy w Akademii Oficerskiej – z wyjątkiem tego, że Edelgard prawie tego nie pamięta.
Kiedy Edelgard miała dziewięć lat, jej wujek Volkhard zabrał ją z Imperium i zabrał do Świętego Królestwa Faerghus, gdzie mieszkała przez około trzy lata. W tym czasie zaprzyjaźniła się z księciem Dymitrem, który (bez wiedzy obojga) był jej przyrodnim bratem poprzez sekretne małżeństwo jej rodzonej matki z królem Lambertem. Chociaż Dymitr później dowiedział się o ich rodzinnych więzach, Edelgard nigdy się o tym nie dowiedział. W tym czasie byli ze sobą blisko, a kiedy Edelgard wróciła do Imperium, Dymitr podarował jej sztylet na znak jego uczucia – coś, z czego jego przyjaciel Sylvain wciąż się z niego śmieje przez rok później.
Edelgard trzyma się sztyletu przez lata i wspomina Bylethowi, że jej pierwszą miłością był chłopiec z Królestwa. Mimo to nie pamięta Dymitra ani miejsca, w którym otrzymała prezent. Chociaż może wydawać się dziwne, że zapomniała o czymś tak ważnym (do tego stopnia, że niektórzy gracze mogą uwierzyć, że kłamie), w rzeczywistości istnieje dobre wytłumaczenie tej sytuacji. Lata, które nastąpiły po powrocie Edelgard do Imperium, były niesamowicie traumatyczne i ostatecznie ukształtowały jej światopogląd. Ona i jej 10 rodzeństwa byli wykorzystywani do eksperymentów z Crestem, czego jej ojciec nie był w stanie powstrzymać.
W Fódlan wierzy się, że ci, którzy urodzili się z herbem, zostali pobłogosławieni przez Boginię, ponieważ każdy ma specjalne moce. Wiele rodzin szlacheckich ceni herby do tego stopnia, że są skłonne wyrzec się dzieci, które nie urodziły się z jednym herbem, i mogą poślubić lub adoptować zwykłych ludzi lub te z gorszych rodów, jeśli mają herb. Ponieważ są tak tajemnicze i poszukiwane, mroczne organizacje, takie jak Ci, którzy ślizgają się w ciemności, są znane z przeprowadzania eksperymentów, które próbują nadać drugiej osobie drugi herb, co ma być niemożliwe.
Mówi się, że te eksperymenty są niezwykle bolesne, często powodując, że badani oszaleją lub umrą. Spośród jedenastu dzieci von Hresvelg Edelgard jest jedyną, która przeżyła ze swoim zdrowym rozsądkiem. Jest jedną z niewielu postaci, które faktycznie noszą dwa herby, choć miało to swoją cenę: jej włosy zmieniły kolor z brązowego na białe, a jej żywotność została znacznie skrócona. Inną postacią, która przeszła podobny proces, jest Lyzytea Złotego Jelenia, która jako jedyna z jej rodzeństwa przeżyła z takimi samymi konsekwencjami.
Mając to na uwadze, jest całkowicie zrozumiałe, jak Edelgard mogła zapomnieć o Dymitrze. Chociaż mogła przeżyć z nienaruszonym umysłem, fakt, że niektóre z jej rodzeństwa straciły rozum, pokazuje, że eksperymenty Crest wpływają na stan psychiczny człowieka, a nie tylko na jego fizyczne ciała. Biorąc pod uwagę, jak szkodliwe są one uważane za szkodliwe, sensowne jest to, że byłoby wiele reperkusji poza oczywistymi.
To może również wyjaśnić niektóre z podejmowanych przez Edelgard decyzji, zwłaszcza na trasach, na których jej nie ma Bylet oprzeć się na. Chociaż ma szlachetne cele, jej metody ich osiągania są wątpliwe. Jej niechęć do dostrzeżenia, że cele mogą nie usprawiedliwiać środków, może wynikać nie tylko z jej ambicji, ale także z niemożności zobaczenia jakiejkolwiek innej ścieżki w wyniku szkód, jakie wyrządzono jej umysłowi przez te wszystkie lata.
