Od lat 80. w życiu dzieci królowały dwie franczyzy, zarówno w pudełkach z zabawkami, jak i na ekranie telewizora: Transformatory i Mój mały kucyk . Przez dziesięciolecia te dwie nostalgiczne potęgi były ponownie uruchamiane, przerabiane i zmieniane. Chociaż te dwie serie wydają się tak różne jak noc i dzień, w najnowszym crossoverze IDW, Transformers/My Little Pony II, dzielne Autoboty i nieustraszona Szóstka Mane przecinają ścieżki i stawiają czoła wspólnemu wrogowi.
Pierwszy numer Transformers/My Little Pony II, zatytułowany „Przyjaźń w przebraniu II” jest podzielony na dwie części. Pierwsza część, „Magia Cybertronu”, napisana przez Jamesa Asmusa i zilustrowana przez artystę Jacka Lawrence’a i kolorystę Luisa Antonio Delgado, to główny wątek. Megatron prowadzi misję stworzenia portalu między wymiarami, wysyłając swoich zwiadowców Decepticonów, by przejęli magię Equestrii. Czyniąc to, naraża się na gniew Mane Six. Bitwa kończy się rozbiciem kryształu uwięzionego króla Sombry, który natychmiast robi pranie mózgu trzem z Sześciu Grzyw i większości Decepticonów – w tym Megatronie – i rozpoczyna podbój Cybertronu. Jedynym sposobem, w jaki Mane Six może uratować Cybertron, jest połączenie Autobotów i pozostałych Decepticonów, dowodzonych przez Shockwave, dzięki sile przyjaźni.
Część druga, „Prawdziwa matka”, napisana przez Sama Maggsa i zilustrowana przez artystę Caseya W. Collera i kolorystę Joanę Lafuente, to lżejsza sprawa. Kucyki Lofty i Holiday, w poszukiwaniu swojej siostrzenicy Scootaloo, pomagają Autobotom Arcee i Greenlight w walce z kontrolowanym przez Sombrę transformatorem, Murderking. Następująca bitwa wymaga wybuchów lasera, magii... i sporej ilości włóczki.
W przypadku skrzyżowania tak znanych franczyz, Transformers/My Little Pony II #1 jest zaskakująco przyjazny dla początkujących. Zamiast marnować czas na niezdarną ekspozycję, komiks ma zamiast tego apel dramatis personae. To mądra decyzja, która pomaga nowym widzom dowiedzieć się, kto jest kim, zwłaszcza czytelnikom, którzy są fanami jednej serii, ale nie są zaznajomieni z drugą.
Obie sekcje tego komiksu korzystają z mocnego pisania. Wszystkie kucyki i transformatory pozostają w charakterze, aż do wzorców mowy, a interakcje między nimi są wiarygodne i zabawne. Obie serie uwielbiane są za sekwencje akcji i autoreferencyjne poczucie humoru, które bez trudu przechodzą do tego komiksu. Szczególnie dobrze czyta się „Magia Cybertronu”, a dialogi są zabawne, naturalne i momentami przezabawne. Pisarz James Asmus przykuwa uwagę wszystkich, od małej sprzeczki Frenzy i Breakdown, po Applejack czytającą złe decyzje Shockwave'a w wiejskim stylu.
Artystycznie, Transformers/My Little Pony II warto zwrócić uwagę. Chociaż dwie sekcje tego komiksu mają różnych artystów, a różnica między nimi jest zauważalna, obaj imponująco trzymają się modelki i pokazują dobrą choreografię walki między nimi. Różni artyści przekazują również różne tony każdej historii. W „The Magic of Cybertron” linie są grubsze, kolory bardziej nasycone, co przypomina palety obu serii. Tymczasem „Prawdziwa mama” ma cieńsze linie i łagodniejsze kolory, pasujące do historii, która jest nieco mniej intensywna.
Najlepsze w tym crossoverze jest to, że nie traktuje siebie zbyt poważnie. Historia zaczyna się od Frenzy czytającego książkę o kucykach, w oczywistym nawiązaniu do wczesnych lat 2000 2000 Mój mały kucyk z jego soczystą słodyczą. To właśnie takie chwile sprawiają, że pierwsze wydanie tego crossovera jest tak zabawne.
Transformers/My Little Pony II #1 to czysta nostalgiczna, kampowa dobroć, przezabawna opowieść o – słowami Frenzy’ego – eskapizm, eksploracja i magia ”, świetne dla uznanych fanów, nowych czytelników i osób z pokręconym poczuciem humoru. Tak czy inaczej, z konfiguracją taką jak ta, którą podano w numerze 1, z kucykami zmuszającymi Autoboty i Decepticony do łączenia się w imię przyjaźni, zdecydowanie warto się temu przyjrzeć.
