W „Dobrym, złym i brzydkim” nr 1 Chuck Dixon i Esteve Polls starają się jak najlepiej odtworzyć filmowy świat Sergio Leone i, miejscami, odnoszą sukces, ale nigdy do końca go nie udają. Ale zbliżają się.
Ankiety więcej niż Dixon zaznacza się tutaj, zapewniając wspaniałe efekty wizualne, które oddają chropowatość i klimat filmów Leone'a bez faktycznego powielania wyglądu, co jest podejściem, które zawsze działa lepiej. Zbyt często w pracach takich jak ta większy nacisk kładzie się na zachowanie „wierności źródłu”, ponieważ brakuje im głębi lub odczucia oryginału, ale Sondaże to wychwytują. Jednym ze sposobów, w jaki przekazuje kinowy charakter, są układy stron, ponieważ używa przede wszystkim paneli na całej stronie ułożonych jeden na drugim jak fotosy z filmu. Zrywa z tym układem tylko na chwilę, z wielkim skutkiem.
Wraz z Dixonem, Polls tworzy również bardzo interesujące i dowcipne wizualizacje, takie jak moment wspinania się pistoletu przez dziurę w podłodze na pierwszych stronach . Ten manewr naprawdę wygląda na to, że został skradziony z usuniętej sceny Leone i jest wykonywany w podobny sposób.
Trudno powiedzieć, jaka jest tutaj fabuła, ponieważ ten numer bardzo przypomina początkowe 20-30 minut „Dobrego, złego i brzydkiego”, w którym główni bohaterowie są w różnych miejscach i zbiegną się później. Na razie Człowiek bez imienia znów jest łowcą nagród, jak w „Za kilka dolarów więcej” i jest na tropie rabusia, który nazywa się Miles Devereaux. W innym miejscu francuski pułkownik i jego żołnierze rabują misję, dając niejasną aluzję do Angel Eyes.
Dixon wyraźnie zna się na rzeczy, ponieważ nie boi się, aby Człowiek bez imienia działał z nadmierną pewnością siebie lub napotkał wyższe liczby, które wkrótce sprawią, że będzie wyglądał na głupca. Nie pozwala, by mistyka postaci przeszkadzała w opowiadaniu, coś, do czego inni pisarze mogą być kuszeni.
Jestem jednak zachwycony sztuką Pollsa, która ma bardzo klasyczny wygląd, zakorzeniony w zachodniej tradycji komiksowej, ale, jak powiedziałem, oddaje wygląd hiszpańskich planów filmowych, a także inspiruje postacie z tą mroczną podłością, jaką mieli aktorzy w filmach. Wszyscy tam mieli paskudny wygląd, nawet rzekomo dobrzy faceci, a ankiety dają wszystkim tutaj ten sam wygląd.
Jako specjalną ucztę, Dixon zapewnia fantastyczny esej na temat Spaghetti Western, który przygląda się podgatunkowi, wykraczając poza Leone, i zawiera mnóstwo sugestii filmowych. Najwyraźniej zna się na rzeczy, jest połączony ze wspaniałym artystą i wydał solidny pierwszy numer, który wydaje się prowadzić gdzieś interesująco. Nie mogę się doczekać drugiego.
