Fandom anime jest drogi. Niezależnie od tego, czy kupujesz figurki, czytasz mangę, czy streamujesz anime online, będziesz musiał wydać sporo pieniędzy, aby cieszyć się hobby, które kochasz. Jest wiele osób, które narzekają na 6,95 USD miesięcznie w Crunchyroll lub 7,95 USD w Funimation (lub mniej niż 4,95 USD). Manga może kosztować całe 10 dolarów za tom. Figurki mogą wahać się od kilku dolarów do setek dolarów. Potrzebujesz głębokich kieszeni, aby być fanem anime w dzisiejszych czasach.
Jednak pomimo tego, że fandom może wydawać się drogi, potrzebujesz jeszcze głębszych kieszeni, aby zostać fanem anime w latach 90-tych. W dawnych czasach trzeba było wydać znacznie więcej, aby uzyskać znacznie mniej. Fani anime żyjący w 2020 roku mają szczęście, że nie byli około 25 lat wcześniej, kiedy taśmy fansub zawierały cztery odcinki na kasecie, manga była sprzedawana przez rozdział, a magazyny z wiadomościami o anime kosztowały więcej niż roczna wartość Crunchyroll.
Taśmy VHS (oficjalne)
W dawnych czasach ludzie oglądali anime głównie w telewizji lub na kasetach VHS. Podczas gdy wiele osób pamięta Toonami i Kids! Anime WB, te automaty tak naprawdę nie pokazywały anime do końca lat 90-tych. Wcześniej anime było emitowane głównie na kanale The Sci-Fi Channel. Wiele kultowych klasycznych anime, takich jak Łowca wampirów D , zostały przedstawione fanom dzięki tym rzadkim pokazom.
Ponieważ anime było pokazywane tak rzadko w telewizji, większość fanów w okresie od początku do połowy lat 90. musiała dostać swoją poprawkę przez VHS. Firmy takie jak Manga Entertainment, Central Park Media, AnimEigo i AD Vision licencjonowałyby i dystrybuowały w tym czasie anime. Taśmy te czasami zawierały tylko jeden odcinek na kasetę, jak widać w wydaniach Manga Entertainment Genocyber i Policja AD . Większość taśm zawierałaby trzy lub cztery odcinki.
Ceny tych taśm mogą się różnić. Wiele kosztuje od 19,99 do 29,99 USD za kasetę (tak, nawet kasety zawierające tylko jeden odcinek). Nazwane anime czasami kosztowało mniej niż oryginalne anime z napisami, ponieważ w przeciwieństwie do DVD lub nowoczesnego przesyłania strumieniowego, nie można było włączać napisów ani przełączać ścieżki dźwiękowej do woli. Zestawy pudełkowe mogą kosztować ponad 100 dolarów. Podczas gdy niektóre anime można było kupić w sklepach lub na konwentach, wiele kaset VHS sprzedawano za pośrednictwem specjalnej dostawy wysyłkowej, co oznacza, że do ceny taśmy trzeba było doliczyć ceny wysyłki, które się różniły.
Co gorsza, jakość wizualna może się różnić. Podczas gdy niektóre dystrybuowały wysokiej jakości dyski laserowe anime, wiele innych skupiało się na wydaniach VHS. Niektóre taśmy VHS miały wątpliwą jakość wideo, która różniła się w zależności od studia. Wiele przyciętych elementów wizualnych, aby zmieścić się na ekranach telewizorów 4:3. Na przykład, porównując wydanie A.D. Vision z Neon Genesis Evangelion do wydania Manga Entertainment Koniec Ewangelii , zauważa się, że kontrast jest celowo podkręcony w teledysku Mangi , który przesłania większość tego, co widzisz na ekranie.
Taśmy VHS (fansubsy)
Oficjalna podaż anime była ograniczona przez to, co spodziewali się sprzedać amerykańscy dystrybutorzy, a nawet wtedy, czasami lata po pierwotnym wydaniu. Koniec Ewangelii został wydany w Stanach Zjednoczonych w 2002 roku, pięć lat po wydaniu w Japonii. Anime jak Fushigi Yugi stał się popularny w Stanach w latach 90. tylko dzięki rozprowadzanym przez fanów kasetom VHS.
założyciele owsianki stout nitro
Taśmy Fansubbed VHS powstały w złożonym procesie. Korzystając z urządzenia zwanego genlockiem, fansubbers nagrywali dwa różne filmy – anime i nakładkę napisów – i nagrywali je razem na tym samym urządzeniu. Kiedy już to zrobili, rozdawali fansubskrypcje VHS do klubów anime w okolicy i na konwentach.
Jednak te taśmy VHS były często niskiej jakości i były nagrywane z nagranych programów telewizyjnych lub bootlegów z taśm VHS. Podczas kopiowania jakość jeszcze bardziej się pogorszyła. Ponadto napisy były często niedokładnymi tłumaczeniami, czasem nawet celowo. Niektóre fansububowane taśmy z Dragon Ball Z dodano dodatkową wulgarność, aby anime wyglądało na bardziej dorosłe . Oprócz tego, że były niedokładne, taśmy były często bardzo drogie. Cztery odcinki Fushigi Yugi można było sprzedać za 19 dolarów za taśmę – tyle samo, ile zapłaciłbyś za prawie trzy miesiące Crunchyroll.
Ceny mangi
Choć wszystko to może brzmieć nieprzyzwoicie drogo, jest jeszcze gorzej, gdy weźmie się pod uwagę cenę mangi. Manga była pierwotnie sprzedawana podobnie jak amerykańskie komiksy: pojedyncze wydania dyskietek, jeden rozdział na raz. Chociaż były one często pakowane w błyszczące opakowania, te cienkie kolekcje mangi, które czasami zbierały najwyżej trzy rozdziały na dyskietce, okazały się zbyt drogie.
Wydania Viz Media z Ranma 1/2 i Przygody Pokemonów pod etykietą Viz Select Comics spakowałem kilka rozdziałów mangi w tych samych cenach, co współczesne zachodnie komiksy . Oznaczało to, że za kilka rozdziałów zapłacisz od 2 do 4 USD. Obecny model wydawania całych tomów mangi jest znacznie bardziej opłacalnym planem.
stary milwaukee czerwony
Czasopisma anime
Oczywiście w dzisiejszych czasach możemy uzyskać dostęp do wszystkich tych informacji za darmo dzięki internetowi. Jednak na początku internet był zbiorem stron Geocities, które oferowały niewiele informacji. Większość oficjalnych lub przynajmniej częściowo wiarygodnych informacji była rozpowszechniana za pośrednictwem magazynów anime, które często były reklamowane w zwiastunach na kasetach anime VHS lub w komiksach.
Czasopisma takie jak Newtype USA, Otaku USA, Animerica i Kreator anime Insider składałby się z wiadomości, artykułów wstępnych i przewodników po anime i mandze rozpowszechnianych na zachodzie. Wiele z nich było prowadzonych przez znane firmy zajmujące się dystrybucją anime , lubić Animerica (Viz Media) lub Nowy typ USA (Wizja AD). Czasami przychodziły z darmową zawartością, taką jak pocztówki, plakaty lub zapowiedzi anime DVD. Wiele z tych magazynów anime pojawiło się w latach 90. i 2000.
Aby kupić te czasopisma, musiałbyś kupować numery w kioskach lub w ramach miesięcznej subskrypcji. W połowie lat 90. roczna subskrypcja Animerica kosztowałby 58 USD, podczas gdy jeden numer mógłby zostać sprzedany za 4,95 USD. To wszystko dla informacji, które wiele osób otrzymuje teraz za darmo dzięki stronom takim jak AnimeWiadomościSieć , Kotaku i tak, nawet CBR .
Ile wydajesz?
Wszystko to przed zakupem towarów, takich jak koszule, figurki i poduszki. Jako ćwiczenie myślowe porównajmy, ile średnio wydaje się na anime, jeśli wszystko, czego chcą, to po prostu oglądać anime i czytać mangę. W tym ćwiczeniu załóżmy, że współczesny fan anime płaci subskrypcję zarówno Crunchyroll (6,95 USD), jak i Funimation (7,95 USD), ma subskrypcję premium na Viz Media Shonen Jump aplikacja ( 1,99 USD miesięcznie ) i odwiedza bezpłatne strony z anime. Każdego miesiąca ta osoba płaciła 16,89 USD miesięcznie za tyle anime i mangi, ile mogłaby skonsumować we wszystkich trzech usługach.
W przeciwieństwie do tego mamy fana z lat 90. Kupili jedną tanią kasetę VHS z Czarodziejka z Księżyca (19,99 USD), kupiłem jeden Ranma 1/2 dyskietka (2,99 USD), może bootleg VHS z Fushigi Yugi (kolejne 19,99 USD) i jeden numer Animerica (4,95 USD). W ciągu miesiąca wydali 47,92 USD. Jednak, po policzeniu na inflację od 1997 r. w dzisiejszych pieniądzach można by liczyć na równowartość 77,94 dolarów! Za tę cenę otrzymujesz tylko siedem lub osiem odcinków anime, najwyżej trzy rozdziały mangi i jeden magazyn.
Fani anime w latach 90. wydali znacznie więcej pieniędzy na znacznie mniej treści przy znacznie niższej jakości. Fani dorastający dzisiaj z dostępnymi im zasobami nie mają na co narzekać.
