Studio Ghibli sprawia, że urocze, poruszające historie ożywają dzięki pięknym animacjom. Filmy te zachwycają zarówno dzieci, jak i dorosłych, sprawiając, że fani chcą raz po raz wracać do legendarnych światów Hayao Miyazakiego, aby ponownie przeżyć fabułę i podróż wraz z dobrze skonstruowanymi postaciami.
Jedną z rzeczy, które Miyazaki najwyraźniej udoskonalił, jest historia miłosna. Z Gojenie : zdrowienie do Księżniczka Mononoke Studio Ghibli ma szeroką gamę zdrowych filmów, które naprawdę przyciągają struny serca. Najbardziej ujmującym ich aspektem nie są jednak postacie ani oszałamiająca animacja – to wyjątkowa interpretacja samej miłości Miyazakiego. Oto, co odróżnia jego historie od większości innych anime i filmów.
Obraz miłości Hayao Miyazakiego
Hayao Miyazaki ma urzekającą teorię miłości, konsekwentnie prezentowaną przez Filmy animowane Studia Ghibli Do Miyazakiego, miłość jest przeżyciem , coś zewnętrznego, co zmienia ludzi i czegoś ich uczy. W większości anime i filmów miłość polega na walce z potworami, aby zdobyć księżniczkę, lub na wielkim pocałunku lub chwili romantycznej miłości na końcu historii. Chodzi o udowadnianie siebie i udowadnianie swojej miłości do drugiego wielkimi gestami i przesadnymi tropami.
W Ghibli w filmach miłość jest jednak jej przeciwieństwem – jest spotkaniem lub wydarzeniem. Postacie w filmach Miyazakiego nie zakochują się, ponieważ się podkochują; robią to, ponieważ dowiadują się czegoś o sobie widzianych oczami drugiej osoby. Postacie mogą przechodzić przez swoje codzienne życie, a potem po prostu przytrafia im się miłość. Jest zarówno zewnętrzna, jak i wewnętrzna.
Książę Ashitaka i Księżniczka Mononoke
Doskonały przykład tego rodzaju miłości widać wewnątrz Księżniczka Mononoke 's Ashitaka i San . Ashitaka niespodziewanie odnajduje Sana, który nie przypomina nikogo, kogo kiedykolwiek widział. Natychmiast zostaje oczarowany, gdy ich ścieżki wciąż się zderzają. San początkowo gardzi Ashitaką ze względu na jego ludzkie skłonności i jej postrzeganie człowieczeństwa, które jest zaślepione gniewem.
San jest przepełniona głęboką nienawiścią do rasy ludzkiej i nie może wybaczyć im zniszczenia lasu, w którym mieszka ona i jej wilcza rodzina. Jednak po spotkaniu z Ashitaką, San uczy się, jak widzieć oczami nie zmąconymi nienawiścią, i chociaż nie może wybacz wszystkim ludziom, zdaje sobie sprawę, że jej percepcja była błędna przed spotkaniem z Ashitaką. Nie ma romantycznego gestu w Księżniczka Mononoke -- nawet pocałunku dzielonego przez parę -- ale publiczność wciąż może poczuć miłość między nimi. Miłość Sana i Ashitaki zmieniła i rozwinęła ich oboje i pomogła im dowiedzieć się czegoś o sobie z punktu widzenia innych.
Howl Pendragon i Sophie Hatter
Ruchomy zamek Hauru Howl i Sophie to prawdopodobnie najbardziej kultowa para Studio Ghibli, podążająca za zdrową historią Sophie, oddanej kapeluszniczce. Czuła, że to jej odpowiedzialność za prowadzenie sklepu z kapeluszami zmarłego ojca i zawsze bała się podążać za własnym sercem. Sophie była niechętna do zaakceptowania miłości, a jej niska pewność siebie powstrzymywała ją nawet przed pójściem za nią. Nałożono na nią klątwę - co sprawiło, że wyglądała na starszą kobietę - zdecydowanie nie pomogło Sophie zbliżyć się do miłości własnej.
d&d wskazówki dla początkujących
Jednak po spotkaniu czarodzieja Howl Pendragon, Sophie odkryła, że (niechętnie) się zakochała. Howl nauczył Sophie, że wygląd nie ma znaczenia i jak zaakceptować jego uczucia. Spędził całe swoje życie na poszukiwaniu Sophie po tym, jak został przeklęty jako dziecko – zdarzenie, które rozpaliło jego miłość do niej -- i nic go nie powstrzyma. Wygląd Sophie zmieniał się przez cały film, pokazując, jak powoli uczyła się akceptować swój wygląd, będąc prowadzoną przez Howla. W końcu jej zdolność postrzegania siebie jako Howl złamała obie klątwy, pozostawiając parę uwolnioną przez zewnętrzne działania drugiej strony.
Zainteresowania miłosne w Studio Ghibli wydają się nie pochodzić z tego świata, co jest co sprawia, że są tak urzekające do publiczności. Miłość to lekcja, której uczysz się razem z kimś, a nie coś, co można udowodnić lub poświadczyć przez nikogo innego. Postrzeganie miłości jako czasownika lub działania zamiast uczucia jest odświeżającym spojrzeniem, które dodaje filmom Miyazakiego eskapizmu.
