Niezależnie od aktora noszącego garnitur, James Bond zawsze wykazywał swoje zamiłowanie do martini. Oczywiście, zgodnie z jego kultowymi słowami, mają one być „wstrząśnięte, a nie poruszone”.
Jednak w czasie, gdy powieść Iana Fleminga została wydana po raz pierwszy w latach pięćdziesiątych, był to dziwny wybór. Dżentelmen zamawiający wstrząśnięte martini może w najlepszym razie zostać uznany za niekonwencjonalny, aw najgorszym za lekki. To nie jest zalecany sposób picia martini . Smak nie ma tak mocnego uderzenia, a alkohol zostaje rozwodniony. Wstrząsanie martini również rozprowadza lód bardziej równomiernie, dzięki czemu napój jest zimniejszy. Każdy łyk mieszanego martini jest mocniejszy. Z tego powodu mieszane martini wydawałoby się bardziej zgodne z osobowością Bonda. Dlaczego więc szpieg celowo wybiera wersję swojego ulubionego napoju, który jest pozornie słabszy i uważany za mniej pożądany?
Wstrząśnięte martini było tematem dyskusji w ciągu kilku lat ostatni wątek na Reddicie gdzie użytkownik Podły Flibertigibet Przedstawił teorię Bond celowo wybiera słabszy napój, aby zachować trzeźwość umysłu, jednocześnie sprawiając wrażenie bardziej nietrzeźwego niż jest dla obserwatorów. W ten sposób szpieg może zaskoczyć przeciwników, jeśli kiedykolwiek będzie musiał szybko pomyśleć lub działać.
To jest kreatywne i byłoby świetną teorią, gdyby nie fakt, że rozwodniony napój technicznie nie zawiera mniej alkoholu. Każdy łyk jest słabszy, ale gdyby ktoś skończył pić, nadal wypiłby taką samą ilość alkoholu. Tak więc, o ile Bond nie planuje pozostawienia każdego drinka niedokończonego, ta teoria nie ma zbyt wiele wody. Bond z powieści, w którym po raz pierwszy wprowadzono drżenie, jest również alkoholikiem, który nie wydaje się przejmować ograniczaniem spożycia alkoholu.
Inni użytkownicy reddita dodali do dyskusji swoje własne, wiarygodne teorie, w tym pomysł, że Bond woli zimniejsze drinki lub że zamawia wstrząśnięte martini, aby rozcieńczyć gorszą jakość wódek, które nie do końca odpowiadają jego standardom. Należy wziąć pod uwagę specyfikę zamówienia. Bond to postać, która dokładnie wie, czego chce i jest dostosowana do własnych upodobań. Musi istnieć powód jego wyboru poza zwykłym kaprysem lub kaprysem.
Twórca Bonda, Ian Fleming, był również bardzo namiętny i konkretny, jeśli chodzi o koktajle. Za każdym razem, gdy wpisywał drinka do jednej z książek, miało to oznaczać coś o pijącej go postaci. Jedną z najlepszych plotek na temat tego, dlaczego Ian Fleming postanowił uczynić z Bonda wstrząśniętego, nie poruszonego człowieka, było to, że on sam kiedyś spróbowałem martini podanego w ten sposób i uznałem to za całkiem przyjemne. Tym samym przyznał tę preferencję swojemu głównemu bohaterowi i bohaterowi swoich opowieści.
Podczas gdy filmowe wersje Bonda pozostały wierne wódce, w powieściach bohater dużo bardziej eksperymentuje ze swoimi martini. Czasami są wstrząśnięci, ale nie zawsze. Gin, który na wstrząsanie reaguje gorzej niż wódka, pojawia się sporadycznie. Jest też słynne martini Vesper, które pojawia się w powieści Królewskie kasyno i zawiera zarówno gin, jak i wódkę. Książkowa wersja Bonda wprowadza również szampana, whisky i inne koktajle do jego rotacji picia.
Filmy są mniej ryzykowne z drinkami Bonda. Bardziej prawdopodobne jest, że będzie się trzymać tego wstrząśniętego martini. A w przypadku filmów sensowne jest trzymanie się jednego, niezwykle cytowanego zamówienia na drinka. W końcu działa całkiem nieźle od 58 lat.
Reżyseria i współautor scenariusza: Cary Fukunaga, No Time to Die gwiazdy Daniel Craig, Ralph Fiennes, Naomie Harris, Rory Kinnear, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Jeffrey Wright, Ana de Armas, Dali Benssalah, David Dencik, Lashana Lynch, Billy Magnussen i Ramiego Malka. Film wchodzi do kin 25 listopada.
