Wchodząc do branży komiksowej w 1987 roku, Jim Lee stał się wschodzącą gwiazdą Marvel Comics, rysując ołówkiem bardzo szczegółową grafikę do tytułów takich jak Lot Alfa i Dziennik wojenny Punishera , zanim eksplodował popularnością, gdy był artystą i współautorem Uncanny X-Men. Seria spin-off z 1991 roku, X-Men #1, napisana ołówkiem przez Lee i napisana wspólnie z Chrisem Claremontem, pozostaje najlepiej sprzedającym się amerykańskim komiksem wszechczasów po 30 latach. Na początku tego roku ukazało się Wydawnictwo IDW X-Men Artist’s Edition Jima Lee , zbiór wysokiej jakości skanów oryginalnych rysunków Lee z czasów X-Men, w tym okładek, dwustronicowych rozprysków, pin-upów i stron wewnętrznych.
Ostatnio fanem zamieścił przykład wersji cyfrowej strony z Niesamowite X-Men #274 na Twitterze, porównując go do kolekcji IDW.
Strona Uncanny X-Men 274 z aplikacji Marvel Comics vs @IDWPublikacja **oszałamiająca** @JimLee Edycja artystyczna // cc: @ScottW_inks 🤯🤩 pic.twitter.com/67fT4gYdwz
- Nate Voss (@vossome) 3 kwietnia 2021
Skany porównują wyraźną oryginalną grafikę z ciasną, szczegółową grafiką z dość rozmytą grafiką dostępną w oficjalnym wydaniu wydania Marvela.
austin eastciders texas miód
Szczegółowe cieniowanie wokół oczu Magneto, renderowanie włosów Rogue i inne zawiłe szkice w dużej mierze zniknęły w opublikowanej wersji. Inne strony z biegu Lee, takie jak słynny dwustronicowy splash z X Men #1, również mają tę rozmytą jakość. Fani od dawna kwestionują historię, która się za tym kryje.
Inker wydania, Scott Williams, zaoferował pewien wgląd w rażące różnice. Wyjaśnił: „Mamy naprawdę kiepskie drukowanie w oryginalnych książkach X-Men, zwłaszcza na dwustronicowych rozkładówkach (sprawdź X Men Rozkładówki nr 1 w porównaniu z wersją Artist Edition).'
Jim Lee w takim razie przedstawił własne spostrzeżenia, wyjaśniając, „Zrozumiałem, że każda dwustronicowa rozkładówka była kopiowana do pojedynczego 8x11 b/c ograniczeń nowych maszyn fleksograficznych (i aby zaoszczędzić pieniądze?) i to właśnie z tej kopii drukowano. Ogólnie rzecz biorąc, było to złe dla szczegółowej grafiki. Zgubione cienkie linie.
Zmniejszenie obrazów z dwóch stron do jednej, a następnie rozdmuchanie jednostronicowego obrazu, aby zapełnił dwie strony, wyjaśniałoby większość problemu. Dodatkowo, druk fleksograficzny to proces, który wykorzystuje elastyczną płytę reliefową, znaną z oferowania taniego drukowania na praktycznie każdym rodzaju podłoża, w tym na tanim papierze. Przemysł komiksowy przyjął tę praktykę w połowie lat 80. w swoich tytułach w standardowych cenach, mimo że fani narzekali na niskiej jakości zlecenia druku. Proces ten rozwijał się na początku lat 90., znacznie się poprawiając, ale nie wcześniej wiele problemów, obecnie uważanych za klasyki, cierpiało z powodu prymitywnej techniki drukowania.
To godne ubolewania, że oficjalne wersje tych numerów wciąż zawierają pozostałość po tak prymitywnych technikach produkcji, ale przynajmniej fani mają możliwość wglądu w intencje Lee dzięki oryginalnym kolekcjonerom dzieł sztuki i wysokiej jakości odbitkom IDW.
