Pewnego razu w Hollywood to prawdopodobnie najśmieszniejszy film reżysera i scenarzysty Quentina Tarantino. Ten metodyczny film poświęca prostą narrację, aby poświęcić więcej czasu na badanie życia i interakcji dziwnych ludzi w innej epoce historii Hollywood. Celowo powolny i skupiający się bardziej na postaci niż na narracji, film jest najbardziej pobłażliwym (i zabawnym) filmem reżysera.
Akcja rozgrywa się w 1969 roku w Los Angeles, Pewnego razu w Hollywood film w dużej mierze podąża za byłym westernem telewizyjnym Rickiem Daltonem (Leonardo DiCaprio) i jego kaskaderem/asystentem/najlepszym przyjacielem, Cliffem Boothem (Brad Pitt). Dalton jest emocjonalnym wrakiem stanu swojej kariery, zwykle na granicy łez i z lekkim jąkaniem, które znika dopiero, gdy w pełni wskoczy w scenę.
POWIĄZANE: Pewnego razu Tarantino w Hollywood może angażować superbohaterów - Sort Of
Podobnie skończyła się praca dla Cliffa. Nie wykonuje już żadnych wyczynów kaskaderskich (częściowo dzięki lubieżnym plotkom o śmierci jego żony), zasadniczo zmuszając go do pełnienia funkcji uwielbionego susła dla Ricka. Dalton jest także nowym sąsiadem Shannon Tate (Margot Robbie), wschodzącej aktorki, która mieszka z mężem Romanem Polańskim (Rafał Zawierucha). Tate historycznie stanie się celem kultu rodziny Mansonów, którzy nieumyślnie wpadli w konflikt z Boothem na kilka miesięcy przed tym, zanim zamierzali przyjść po Tate.
Przez większość czasu trwania filmu nie ma prawdziwej narracji prowadzącej. Tarantino jest bardziej zainteresowany eksplorowaniem życia tych postaci na co dzień i przedstawianiem ich osobistych podróży i udręk. Wtedy też błyszczy film, a każda kolejna sekwencja skupia się na życiu ludzi na progu zmiany kulturowej. DiCaprio jest fantastyczny jako porywczy i kruchy emocjonalnie Dalton. Chodząca kula nerwicy nad stanem jego kariery, wiele z największych śmiechów filmu pochodzi z jego kruchego ego, który został wywołany przez złą linię lub niezrozumianą aferę.
Booth i Tate również odkrywają Los Angeles z wyraźnym poczuciem zabawnych bitów postaci, a film często skacze po lokacji i scenie. Pewnego razu w Hollywood ma przewiewne wyczucie stylu, dzięki czemu scenariusz i obsada mają dużo miejsca na odkrywanie swoich postaci w wyraźnych, krótkich seriach. Cała obsada ma silną grę aktorską, choć prawdopodobnie tylko Mike Moh robi tak samo wrażenie jak DiCaprio. Moh tak naprawdę ma tylko rozszerzony występ jako Bruce Lee, ale jest to prawdopodobnie najlepsza sekwencja w całym filmie.
Film jest również najbardziej pobłażliwym filmem Tarantino. Całe sekcje filmu wyznaczają ujęcia ludzi jeżdżących samochodami i słuchających muzyki. Dyskusje postaci, które zostałyby wycięte z innych filmów, wciąż tu są i niosą całe sceny. Chociaż wszystko jest dopracowane i solidnie skonstruowane, nie wszystko jest bezwzględnie konieczne, nawet jeśli film pozycjonuje się bardziej jako antologia Los Angeles. Wszystko to składa się na prawie trzygodzinny czas trwania, w którym wiele postaci zostaje wprowadzonych do jednej sekwencji, zanim zniknie z reszty filmu. Tarantino jest utalentowanym filmowcem, więc wszystkie sceny są dobrze napisane i wyreżyserowane z finezją. Ale czasami film się przeciąga (szczególnie wszystkie sekwencje jazdy, poważnie).
Fani poszukujący dogłębnego i sensacyjnego podejścia Tarantino do rodziny Mansonów będą zawiedzeni, ponieważ obłąkana grupa odgrywa w filmie tylko niewielką rolę, zanim powróci w życie w trzecim akcie. Sceny, w których Booth eksploruje ranczo Manson Family, są celowo niepokojące i wciągające, ale nigdy nie tracą kontaktu z suchą komedią, która określa ton filmu.
Pewnego razu w Hollywood czuje się jak odpowiedź Tarantino na Paula Thomasa Andersona Magnolia , będąc mniej brutalną, a jednocześnie słodko-gorzkim i samoanalizującym, wersją Pulp Fiction . Oba filmy były powolnym, metodycznym opowiadaniem o ludziach mieszkających w Los Angeles, o tym, jak wchodzą w interakcje i kształtują swoje życie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. To sprawia, że film jest bardziej wciągający i interesujący, niż mógłby być inaczej, unikając wielu potencjalnych zawieszeń filmu.
Pewnego razu opiera się na bardziej komediowych elementach Tarantino i dotyka wielu jego wcześniejszych prac. To zaskakująco introspekcyjny film, badający wyżyny bycia odkrytym i upadki bycia zapomnianym. Wiedząc, że to jeden z prawdopodobnych finałowych filmów reżysera, nic dziwnego, że jest tak introspekcyjny. Wolne tempo może zniechęcić niektórych widzów, którzy mają nadzieję na prostszy i szybszy film. Ale będąc skonstruowanym bardziej jak antologia o epoce, a nie tylko kolejnym spojrzeniem na rodzinę Mansona, Tarantino znajduje więcej do powiedzenia na temat rozwoju i dojrzewania w branży rozrywkowej, niż prawdopodobnie mógłby znaleźć po prostu mówiąc o Mansonie.
Scenariusz, reżyseria i produkcja: Quentin Tarantino, Dawno temu w Hollywood gwiazdy Brad Pitt, Leonardo DiCaprio, Margot Robbie, Burt Reynolds, Al Pacino, Tim Roth, Zoe Bell, Michael Madsen, Timothy Olyphant, Damian Lewis, Luke Perry, Emile Hirscha i Dakoty Fanning. Premiera zaplanowana jest na 26 lipca.
