Zawsze będzie długi cień Czarna Pantera: Wakanda na zawsze . Przedwczesne odejście Chadwicka Bosemana opuściło Marvel Cinematic Universe bez jednej z najbardziej fascynujących i inspirujących postaci – czegoś Reżyser/scenarzysta Ryan Coogler wyraźnie zmaga się z w swoim najnowszym filmie, wnosząc to samo poczucie straty i żałoby do wszechświata superbohaterów. Prawdopodobnie najlepiej wyglądający film MCU i z pewnością najbardziej ponury, Czarna Pantera: Wakanda na zawsze to imponujące studium postaci, które może nie trafiać w każdą narracyjną huśtawkę, ale nadal stoi obok swojego poprzednika.
Rok po nagłym odejściu króla T'Challa z powodu tajemniczej choroby, główne postacie Wakandy nadal zmagają się z bólem po stracie. Shuri (Letitia Wright) całkowicie oddała się swojej pracy, w dużej mierze odłączona od duchowych aspektów uzdrawiania, które pomogły przywróconej królowej Ramondzie (Angela Bassett) pogodzić się z jego śmiercią. Okoye (Danai Gurira) robi wszystko, co w jej mocy, aby kontynuować i chronić Shuri, podczas gdy Nakia (Lupita Nyong'o) opuściła swój rodzinny kraj, przenosząc się na Haiti, aby nadal pomagać na całym świecie. M'Baku (Książę Winstona) stał się zaskakująco stabilnym głosem w rządzie Wakandy i robi wszystko, co w jego mocy, aby oferować Shuri prawdziwe rady i wskazówki.
obiad firmowy z głównym piwem
Jednak światowe rządy stają się coraz bardziej zdesperowane, aby replikować technologię Wakandan, nawet kradnąc projekt wiertarki o dużej mocy z genialnego M.I.T. student Riri Williams (Dominique Thorne), aby zlokalizować kieszenie tego minerału pod powierzchnią morza. To wywołuje gniew ludu Talokańczyków, ukrytego królestwa pod morzami, którego użycie Vibranium czyni ich zaskakująco równymi Wakandzie pod względem mocy. Obawiając się konfliktu ze światem powierzchni o zapasy minerału, starożytny król Talokańczyków Namor (Tenoch Huerta) zbliża się do Wakandy w sprawie potencjalnego sojuszu – obiecując rozlew krwi, jeśli oferta zostanie odrzucona. Wakanda na zawsze po cichu dużo żongluje, w wyniku czego niektóre postacie (takie jak powracający Everett K. Ross Martina Freemana) stają się bardziej narzędziami fabularnymi niż postaciami. Oznacza to również, że pewne elementy i pomysły, począwszy od przygotowań do trzeciego aktu – choć interesujące refleksje bohaterów – nie mogą rozwinąć się tak w pełni, jak to możliwe, pomimo długiego czasu trwania filmu.
Ostatecznie są to drobne drobiazgi, biorąc pod uwagę prawdziwe mocne strony filmu. Smutek i żałoba przenikają film na wiele sposobów, dając obsadzie mnóstwo pracy. Wright, Gurira, Nyong'o i Bassett są fantastyczni w swoich rolach, a szczególnie w wykonaniu Bassetta znajduje właściwą równowagę między stabilną ręką a złamanym sercem. Thorne trzyma się mocno i okazuje się być jednym z najjaśniejszych momentów radości i komedii filmu, nie tracąc z oczu swojej wyjątkowej perspektywy. Prawdziwy MVP filmu jest Huerta , który ma nie do pozazdroszczenia praca, aby sprostać dziedzictwu pozostawionemu przez Killmongera Michaela B. Jordana. Huerta z nawiązką sprosta wyzwaniu, nasycając Namora pewną dozą uroku i sympatycznej motywacji, by uczynić go mniej jawnym złoczyńcą, a bardziej złożonym i mrocznym antybohaterem. To nie umniejsza jego mocy, a to jego pewność siebie i siła pomagają mu ustawić go ponad większością reszty panteonu antagonistów MCU.
Wszystko to uwydatnia reżyseria Cooglera i zdjęcia Autumn Duralda Arkapaw, które, szczerze mówiąc, mogą być najlepszym aspektem filmu. Niektóre z najpiękniejszych ujęć jeszcze w MCU rozgrywają się w filmie, zwłaszcza gdy film przenosi się pod wodę do Talokanu. Akcja jest również fantastyczny , zwłaszcza gdy film uwzględnia unikalną formę lotu Namora, a także ulepszenia, które produkują siły Wakandan by przeciwstawić się jemu i jego armiom. W filmie jest kilka naprawdę imponujących bitów, ale przede wszystkim nigdy nie gubi się w chaosie. W przeciwieństwie do tego, w niektórych scenach panuje potężna cisza, a Coogler wie, kiedy cofnąć się i pozwolić obsadzie poprowadzić film – znajdując idealną równowagę między epickimi elementami bitwy a jej ludzkim rdzeniem. Może to być najlepiej wyreżyserowany film w MCU, który znajduje trudną równowagę tonalną, która nie zawsze trafia z idealną precyzją, ale zawsze wygląda oszałamiająco i wydaje się prawdziwa.
Namor jest w rzeczywistości odwrotnym T'Challa, kimś, kto wierzy, że izolacjonizm jest jedynym sposobem na uniknięcie zła świata - i jest bardziej niż chętny do popełniania złych czynów, aby tak pozostało. Film skupia się na żalu i sposoby, w jakie sobie z tym radzimy zarówno w skali makro, jak i mikro, daje Czarna Pantera: Wakanda na zawsze siła tematyczna, której brakuje wielu wpisom w MCU. Na wiele sposobów, Czarna Pantera: Wakanda na zawsze jest po cichu najpotężniejszym filmem MCU, szczególnie w fazie 4, służącym jako mocne zwieńczenie tonalnie dzikiej ery filmów MCU. Ambitni pod względem zakresu i ciężaru emocjonalnego, z jakim się zmagają, Czarna Pantera: Wakanda na zawsze to potężna i często poruszająca epopeja, która stoi obok poprzedniego filmu i służy jako piękny hołd.
Black Panther: Wakanda Forever pojawi się w kinach 11 listopada.
