Jest coś w wampirach, co czyni je idealnym podgatunkiem komedii grozy, o czym świadczą klasyki takie jak Straszna noc , Zagubieni chłopcy i Co robimy w ukryciu . Nowa komedia o wampirach Renfielda jest najnowszym, który zatopił swoje kły w tym gatunku, opierając się na samoświadomym humorze i krwawym slapsticku, które sprawią, że ludzie będą chichotać, krzywiąc się na widok pokazanej kinowej rzezi. Z pewnością nie dla osób o słabym sercu, Renfielda jest wzmocniony występami głównej obsady, zaskakująco długimi i zwartymi scenami akcji oraz dobrze napisanym humorem.
PRZEWIŃ, ABY KONTYNUOWAĆ TREŚĆ
Duchowo używając 1931's Drakula, z Belą Lugosim w roli głównej , jako podstawa swojego podstawowego założenia, R.M. Renfield od dziesięcioleci służy wampirycznemu hrabiemu jako jego chowaniec. W zamian za swoją służbę Dracula pozwala Renfieldowi wypić trochę swojej krwi, co daje mu nadludzkie zdolności, które są wyzwalane ilekroć konsumuje robaki . Gdy Renfield i Dracula budują nowy dom we współczesnym Nowym Orleanie, przypadkowe spotkanie Renfielda z miejscowym policjantem i tłumem na zawsze zmieni dynamikę pana i sługi.
Jeśli są jakieś pytania co do poziomu radosnego braku szacunku, jaki to czyni Renfielda zamierzają, powinien ich uspokoić fakt, że w centrum filmu znajduje się bezwstydnie banalna sekwencja montażowa z lat 80. Chris McKay, którego talent do samoświadomego humoru stworzył Film LEGO Batman ulubieniec krytyka, działa tu na wysokości swoich uprawnień, nawet z bardziej dojrzałym materiałem. Nie każdy żart ląduje – niektóre spadają na twarz – ale Renfielda jest świetną zabawą, zwłaszcza gdy opiera się na tym, jak głupio pozwala na to założenie.
Renfielda to zdecydowanie film, który zasługuje na ocenę R i wyróżnienie jako komedia grozy, a twórcy filmu nie boją się pozwolić, by sprawy stały się szaleńczo krwawe, od powszechnego rozczłonkowania po krwiożerczą dietę Draculi. Mikołaja Cage'a , w szczególności, ma tu dużo do zabawy, alternatywnie złowrogi i przerażający jako Dracula, poświęcając czas na kilka żartów bez narażania czystego zła swojej postaci. Podczas gdy transformacja quasi-superbohatera Renfielda jest jednym z największych odchyleń od klasycznych mitów, Nicholas Hoult sprzedaje założenie, nasycając swoje sceny dużą ilością wciągającej nerwowej energii.
Słabszymi elementami filmu są wątki kryminalne, które wyciągają Renfielda z cienia Draculi, choć na szczęście nie za sprawą samej obsady. Żarty gangsterów wydają się być najmniej skuteczne. Ilekroć humor wyśmiewa tropy wampirów, jego komediowa wrażliwość strzela na wszystkich cylindrach, nie tyle, gdy próbuje być jednocześnie komedią mafii.
Ostatecznie, Renfielda to lekka zabawa, która radośnie pokrywa śmiech wystarczającą ilością krwi i wnętrzności Wysyp żywych trupów zazdrosny. W 93 minucie film mądrze porusza się w szybkim tempie, aby przejść do następnego fragmentu tak płynnie, jak to możliwe, a scenarzysta Ryan Ridley – na podstawie historii napisanej przez producenta Roberta Kirkmana – wrzuca tyle pisanek, że długoletni fani filmów o wampirach należy mieć na oku. Łatwe i przytulne, Renfielda odnosi sukcesy zarówno jako horror, jak i komedia, sprawdzając się najlepiej, gdy wie, na którym tonie tonalnym należy się skupić w danej scenie.
Wyreżyserowany przez Chrisa McKaya Renfield trafi do kin 14 kwietnia.
