Świat ze smutkiem się dowiedział to Odejście Robina Williamsa w poniedziałek , a okoliczności związane z jego śmiercią tylko uczyniły ją bardziej tragiczną. Większość z nas jednak woli wspominać legendę o komedii do czasów, kiedy sprawiał, że się uśmiechaliśmy.
Być może była to jego głupia głupota jako obcy Mork, albo jego gwiezdny głos działał w… Aladyna, czy sposób, w jaki udało mu się wypełnić formularz staruszki w Pani Zwątpienie . Miał też mnóstwo dramatycznych ról, od Król Rybak do Stowarzyszenie Umarłych Poetów . Williams może sprawić, że będziesz wczuć się w zranioną duszę pod klaunem, mężczyznę za fasadą.
Mimo całej swojej wszechstronności – od grania nietoperza z kreskówek próbującego ocalić las deszczowy po przerażającego stalkera pracującego w fotobudce – szkoda, że Williams nigdy nie był w filmie o superbohaterach, zwłaszcza w epoce, gdy tacy jak Robert Redford, Jack Nicholson i Anthony Hopkins przyjęli takie role gatunkowe.
Zaczekaj. Williams zrobił grać swego rodzaju superbohatera: był Popeye the Sailor Man.
Popeye jako pierwszy superbohater komiksów nie jest powszechnie akceptowaną koncepcją, ale ma swoich zwolenników . Najsłynniejsze dzieło E.C. Segara może nie miało tajnej tożsamości ani nie nosiło spandeksu, ale stał się super silny i prawie niewrażliwy, gdy otworzył puszkę szpinaku. Jeden jig hornpipe później i już , na . Nawet podczas swojego pierwszego występu w Teatr Naparstkowy , kiedy Sailor Man był nieco pozbawiony mocy, udowodnił, że może przeżyć wiele ran postrzałowych. – Czy Popeye może pokonać Hulka? to pytanie, które przygnębiająco zadaje sobie w dzisiejszych czasach niewielu fanów.
Komedia muzyczna z 1980 roku Popeye zadebiutował na dużym ekranie Williamsa jako główny bohater (według IMDb , to była dopiero jego druga rola filmowa). Pomimo przyzwoitego występu w kasie film otrzymał mieszane recenzje i został uznany za klapę przez Paramount Pictures, która pierwotnie miała na celu adaptację musicalu na Broadwayu Annie (samo oparte na wieloletnim komiksie).
W rolach głównych występują także Shelley Duvall, Ray Walston, Paul Dooley i Linda Hunt, praktycznie wszystko o Popeye było fenomenalnie, niezaprzeczalnie dziwne. Film o słynnym marynarzu z komiksów, który nie był kreskówka? Ścieżka dźwiękowa skomponowana przez artystę soft rockowego Harry'ego Nilssona („Everybody's Talkin”)? I ... w reżyserii Roberta Altmana ( ZACIER , Długie pożegnanie , i później, Park Gosford )?
A jednak, gdybym był całkowicie szczery, Popeye to jedyny film Altmana, jaki kiedykolwiek widziałem. Zgadzam się z wieloma negatywnymi recenzjami; Leonard Maltin nazwał to „zadziwiająco nudnym musicalem” i nie mylił się. Piosenki wcale nie są chwytliwe i niezdarne sekwencje akcji nigdy nie może odtworzyć intensywności komiksu lub bajki .
Sea Dog dzikie piwo jagodowe
Jednak film zajmuje szczególne miejsce w moim sercu, częściowo z powodu mojej miłości do Popeye, brzydkiego, zmrużonego palooki, którego nigdy nie zaproszono na żadną z imprez z superbohaterami. Ale to także dlatego, że nigdy nie mogłeś prosić o lepszego Popeye niż Robin Williams.
Wyobraź sobie obsadzenie tego filmu w bardziej współczesnych czasach i próbę wymyślenia, który hollywoodzki gwiazdor mógłby zagrać tytułową rolę. Nadal wrócisz do Robina Williamsa. Jego pojawienie się na ekranie było początkowo trochę odpychające. W końcu żaden mężczyzna nie ma tak wyraźnej szczęki jak Popeye. Jednak Williams wcielił się w rolę – i nie chodziło tylko o gumowe przedramiona. Po kilku minutach oglądania aktora zgnieść mu twarz i chrupać komicznie dużą fajkę z kukurydzy, wierzysz, że Williams jest postacią z kreskówek, która ożyła. Plus, ten charakterystyczny szorstki głos Popeye'a, po raz pierwszy wypowiedziany przez Billy'ego Costello w kreskówkach Fleischera, który Williams doskonale naśladuje. To prawdopodobnie największy wysiłek, jaki aktor kiedykolwiek włożył w przekształcenie się w postać z komiksu, i poradził sobie z tym niesamowicie dobrze.
Jest to również przebłysk oszałamiającej ilości energii, jaką Williams włożył we wszystkie swoje role, jakość łącząca entuzjazm i głęboką sympatię, której będzie nam bardzo brakować.
