To oszałamiające, jak mdłe i zły , „Legenda Tarzana” jest.
Można się spierać, że doświadczony reżyser „Harry Potter” David Yates to doskonały wybór, by opowiedzieć historię człowieka o niesamowitych i niezwykłych mocach w dzikim świecie akcji i przygód. Możesz uderzyć pięścią, ogłaszając film, który może pochwalić się mistrzem dusznego tlącego się Alexandra Skarsgarda, ekscentrycznego zdobywcy Oscara Christopha Waltza, dynamicznej i wspaniałej Margot Robbie oraz legendarnego twardziela Samuela L. Jacksona nie może możliwie być nudną stratą czasu. Jest tyle zbiorowej charyzmy, że ten film powinien sprawiać radość, bez względu na to, jak niedorzeczna jest fabuła! A jednak mówię wam: „Legenda Tarzana” jest zdecydowanie najgorszą premierą tego ponurego letniego sezonu filmowego.
bełkoczące idiotyczne piwo
Pierwszym grzechem filmu jest jego nieudolne podejście do układania w tę i z powrotem fabuły. Zdeterminowana, by dać widzom coś więcej niż tylko znaną historię angielskiego chłopca wychowanego przez goryle i przeznaczonego na zakochanie się w dzielnej Jane, „Legenda Tarzana” leniwie łączy tę początkową opowieść w narrację białego zbawiciela, która jest regresywna i obraźliwa.
Po wielu początkowych kartach tytułowych paplających na temat belgijskiej kolonizacji Konga, Tarzan zostaje przedstawiony nie jako król dżungli, wymachujący winoroślą, ale jako stoicki szlachcic, który został zaproszony z powrotem na huśtawkę z dzieciństwa, aby zobaczyć wszystkie ' dobre uczynki” króla belgijskiego. Jednak żądny spustoszenia amerykański dyplomata George Washington Williams (Jackson) ostrzega Tarzana (który woli być nazywany „Johnem”), że nigdy nie widziany monarcha buduje swoje nowe imperium na plecach zniewolonych kongijskich tubylców. Tak więc Tarzan, „ulubiony syn Afryki”, musi wrócić do Konga, aby uwolnić cały naród czarnych.
To wątek w tak kiepskim guście, że naprawdę szokuje widok Jacksona z „Django Unchained” i „Nienawistnej ósemki” nazywającego jasnowłosego, białoskórego angielskiego lorda „ulubionym synem Afryki” z poważną twarzą. Ale wtedy jego zdesperowany dyplomata, który walczył w wojnie secesyjnej i nie chce, aby żaden człowiek na Ziemi znów nie stanął w obliczu zniewolenia, mówi coś niepokojącego i odkrywczego: „Potrzebuję kogoś, kto powie światu, że uwierzą”.
Zasadniczo, chociaż Williams jest weteranem i dyplomatą i szuka konkretnego dowodu operacji niewolniczej króla, wie, że 1889 społeczeństwo nie będzie słuchać czarnego człowieka. Potrzebuje białego sojusznika, aby biali ludzie zauważyli. Jest to taktyka, którą obserwujemy raz po raz w Hollywood, opowieść o czarnych doświadczeniach jest filtrowana przez białego bohatera. Niedawny pojazd Matthew McConaugheya „Wolne państwo Jonesa” został ostro skrytykowany za skoncentrowanie opowieści o ucisku wojny secesyjnej na białych farmerach zamiast na niewolnikach. A krzyki dotarły do mnie właśnie w tym tygodniu nieprzyszły film Daniela Craiga o zamieszkach w Los Angeles, które skupią się nie tyle na napięciach rasowych i samych zamieszkach, co na tym, jak czuł się biały człowiek w tym burzliwym czasie. To odrażająca taktyka opowiadania historii, a nie taka, która ratuje „Legendę Tarzana” przed nudnym bałaganem.
Szwedzka przystojniak Skarsgård wydaje się idealnie obsadzona, by zagrać w buffa Tarzana. Ale scenariusz daje mu niewiele cennych linijek i praktycznie nie ma poczucia humoru… prawdziwe marnowanie prawdziwych talentów Skarsgard -- pozwalając mu głównie chrząkać i wpatrywać się w gniew. Margot Robbie od czasu do czasu przypisuje się uśmiech, ale musi przebić się przez oklepane żarty, które czynią z Jane dziewiętnastowieczną wredną dziewczynę. Na okrutnego handlarza niewolników Christopha Waltza pluje ostrymi uwagami na temat przycinania jego wąsów na miotle i żartuje na temat molestowania dzieci. Fani gwiazdy „Oddziału samobójców” będą mieli co najmniej jedną prawdziwą scenę napięcia i akcji, na którą czekają, ale Jane Robbiego jest przede wszystkim ludzkim McGuffinem, którego Tarzan może ścigać, gdy kończy niewolnictwo.
Waltz wydaje się być na tempomacie. Jest linia melodyczna i złośliwe uśmiechy, których oczekujemy od tego słynnego aktora charakterystycznego, ale tutaj nie ma ognia. Nawet Jackson wydaje się znudzony. A kto mógłby go winić? Ta współczesna legenda filmowa wciela się w mądrego pomocnika, którego głównym obowiązkiem jest zadawanie pytań dotyczących ekspozycji, aby Tarzan mógł wyjaśnić, jak działa dżungla. Następnie Jackson musi „och i ach”, gdy Tarzan wykonuje nadludzkie akty siły, zręczności i zwierzęcej konwersacji. I O zwierzęta.
kronenbourg 1664 lager
To zdumiewające, że w tym samym roku Disney dał nam budzącą podziw „Księgę dżungli”, którą Warner Bros. odważył się zamienić w CG tak szokująco słabą. 'Księga dżungli' dostarczyły środowiska CG, które płynnie łączyły się z ich ludzkimi bohaterami, oraz animowane zwierzęta, które wyglądały tak fotorealistycznie, że można było praktycznie pogłaskać ich futro. Grafika komputerowa w „Legendzie Tarzana” jest tak śmiesznie płaska, że jej bohater i jego rodowici przyjaciele unoszą się, pędząc po szerokich gałęziach drzew. A groźba szalejących goryli srebrnogrzbietych, depczących strusi, ucztujących lwic i toczących się beczek krokodyli wydaje się odległa, gdy ich animacja jest tak mało realistyczna.
Zalana szarościami i cyfrowym deszczem (być może po to, by przesłonić kiepską grafikę komputerową), „Legenda Tarzana” to brzydka motyka niechlujnych efektów wizualnych, pozbawiona inspiracji scenografia, mdłe opowiadanie historii, mgliste występy i wymuszone emocje. Gdy Tarzan zbliżał się do wielkiego finiszu, byłem szczęśliwy tylko dlatego, że było już prawie po wszystkim. Cóż, to po serii bezsensownych wyczynów kaskaderskich w stylu superbohatera, kiepsko zmontowanej akcji i eksplozji, bo czemu nie.
„Legenda Tarzana” otwiera się dziś w całym kraju.
