Niektórych może zaskoczyć, że kontynuacja 2010 roku Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Złodziej Pioruna faktycznie istnieje, ale mocna zagraniczna kasa sprawiła, że było to nieuniknione. w Fox Percy Jackson: Morze Potworów , opowieść o potomku Posejdona o dobrych intencjach (Logan Lerman) toczy się dalej, gdy dowiaduje się o swoich boskich mocach, by ocalić leśną scenerię, która stara się nie przypominać widzom Hogwartu.
I to może być kluczowy problem z filmem: widzieliśmy już tego zbyt wiele wcześniej. Przyjaciółka Percy'ego, Annabeth (Alexandra Daddario) może używać tabletu zamiast zatęchłych starych książek, ale czuje się jak Hermiona na kilka kluczowych sposobów. Głównym antagonistą chciałby być Draco Malfoy, ale z powodów, o których opowiem później, nigdy nie osiągnął tego poziomu.
W reżyserowanej przez Thora Freudenthala adaptacji bestsellerowej powieści fantasy Ricka Riordana, Percy zostaje przedstawiony swojemu przyrodniemu bratu Tysonowi. Na początku cieszy się, że ma rodzinę, ale ponownie rozważa swoją pozycję, gdy widzi, że Tyson jest cyklopem. Ale zanim Percy i Tyson będą mogli się zaangażować Tra rodzic - jak wybryki w Obozie Herosów, ogromny spiżowy byk atakuje, a magiczne drzewo, które chroni obóz, zostaje śmiertelnie ranny przez wyrzutka Luke'a Castellana (Jack Abel). Odkrywszy, że drzewo zostało otrute, dyrektorzy obozu Chiron i Dionizos – zwani „Mr. D' przez cały film - wyślij wszystko, co w ich mocy, aby odzyskać Złote Runo, jedyny magiczny przedmiot, który może uleczyć drzewo.
Wkrótce potem Percy, Annabeth, Tracy i ich kumpel satyr Grover (Brandon T. Jackson) wyruszają na własną wyprawę, by odzyskać runo.
colt 45 recenzja piwa
Tropy będą znane każdemu, kto dorastał w latach 80., kiedy królowała przygoda. Jak w tych filmach, Morze potworów działa w strukturze progresji poziomu w stylu gry wideo. Nie chcę nazywać tego nudnym, ale jest całkiem blisko. Jeśli chodzi o fabułę, nie ma niespodzianek, ponieważ każdy zwrot akcji jest rozpoznawalny z setek innych podobnych historii. To prawda, że jest to problem przede wszystkim dla osób wychowanych na diecie filmów przygodowych; Zauważyłem, że wiele dzieci na widowni cieszyło się tym, nawet dysząc w chwilach, które miały wywołać napięcie.
Ale chociaż fabuła nie zaskoczyła, było kilka elementów, które sprawiły, że się uśmiechnąłem. Przede wszystkim charakterystyka Tysona: grany przez Douglasa Smitha nie jest ponurym, zamyślonym potworem, ale czymś w rodzaju ziarna siana, bez szerokiego akcentu. Jest niezgrabny, ale zawsze wesoły i szczęśliwy z przygody. Po raz pierwszy w życiu lubi przebywać z dziećmi w swoim wieku i okazuje uzasadniony podziw i zdziwienie w odkrywaniu szerszego świata. W dzisiejszych czasach, nawet w filmach dla dzieci, postacie muszą być obojętne na świat. Tyson to wszystko inne niż to i przyjemność oglądać. Szczególne uznanie należy się także zespołowi ds. Efektów za to, że jego oko jest całkiem płynne.
Podobnie, bardziej potworne efekty stworzeń są dobrze zrealizowane, od brązowego byka po pełnoprawnego cyklopa, z którym spotyka się grupa. Jest pizzazz i spryt, nawet w stworzeniach czysto komputerowych, takich jak konik morski, na którym jeździ grupa; Zabawne jest też spotkanie z Charybdą. Sekwencja Cyklopa wydaje się wykorzystywać każdą dostępną sztuczkę – od grafiki komputerowej po praktyczne efekty – do stworzenia tego, co uważam za najlepszą sekwencję akcji w całym filmie.
Drożdże Weihenstephaner ciemne
Szkoda tylko, że ta wyspa sprytnego statku dryfuje w oceanie bezdusznego niepokoju nastolatków. Jak wspomniałem wcześniej, główny antagonista, Luke, nie jest bezpośrednim odpowiednikiem Draco Malfoya, ponieważ jego sceny są martwe po przybyciu. Za każdym razem, gdy pojawiają się Luke lub jego towarzysze, stoją na baczność, ubrani na czarno, i wypowiadają najbardziej oczywisty dialog nastolatka ze złoczyńcą. Odchodzą jak uchodźcy z Przymierze , i wydaje się, że jest to sprzeczne z jaśniejszym tonem, w którym film jest skuteczny w uderzaniu. Przypuszczam, że jest jakaś ironia w tym, że poważniejsze sceny wydają się głupie, a sceny dopingowe mają dla nich wagę.
Najlepszym tego przykładem jest zbyt krótki występ Nathana Filliona jako Hermes: aktor wnosi swój niewymuszony urok do tego, co może być kameą. Rzeczywiście, sekwencja zawiera pewne elementy głupoty, ale Fillion podnosi materiał i udaje mu się znaleźć w nim trochę patosu, ponieważ Hermes, ojciec Luke'a, przyznaje, że żałuje, że nie jest najlepszym rodzicem. To naprawdę wszystko, co scenarzysta, w tym przypadku Marc Guggenheim, i aktor o talentach Fillion mogą zrobić z posłańcem bogów w dziecięcym filmie przygodowym.
Podobnie jak w przypadku konfrontacji Cyklopów, a nawet ostatecznej bitwy, chciałbym tylko, aby więcej filmu znalazło tę równowagę obaw.
Ale jednocześnie muszę przyznać Guggenheimowi, że nie zaśmiecał filmu „aktualnymi” frazesami, które miały wywołać niedozwolony chichot starszych widzów. Może i jest para, ale są oni związani z filmowym wszechświatem, takim jak miejsce, w którym Percy i gang znajdują Hermesa, i wystarczająco dobrze wkomponowali się w tok filmu. Szkoda jednak, że nigdy nie znalazł sposobu na rozwinięcie motywu nieobecności rodzica w element satysfakcjonujący dorosłych. Jest poruszony, ale nigdy tak naprawdę nie zostaje rozwiązany. Przypuszczam, że później może się to bardziej skupić focus Percy Jackson film.
Więc póki dzieci mogą się cieszyć Percy Jackson: Morze Potworów , to nie jest zabawny film familijny z takim powtarzającym się urokiem Harry Potter seria -- tak, nawet Komnata Tajemnic -- zapewniać. Choć dobrze wykonany, jego świat nie jest tak dobrze zrealizowany, a postacie nie tak atrakcyjne dla dorosłych. Te kluczowe elementy są niezbędne w przypadku świetnych filmów familijnych, ale może uda im się to rozwiązać na czas Percy Jackson: Klątwa Tytana .
lagunita mała sumpin
Percy Jackson: Morze Potworów otwiera środę.
