OSTRZEŻENIE: Poniższy artykuł zawiera spoilery dotyczące Aladyna Disneya, które są już w kinach.
Guy Ritchie's Aladyn odświeża klasykę z 1992 roku dla nowoczesnej publiczności, co nie jest łatwym zadaniem, ponieważ oryginał jest jedną z najbardziej lubianych nieruchomości Disneya. Dlatego łatwo zrozumieć, dlaczego filmowi poświęcono tyle uwagi, zwłaszcza po sukcesie Księga dżungli przerobić.
Jednak w większości Ritchie honoruje starą tradycję, sprytnie aktualizując niektóre elementy serii. To powiedziawszy, podczas gdy wielu uważało, że Dżin Willa Smitha byłby problemem, w rzeczywistości to Jafar (Marwan Kenzari) okazuje się być największym problemem w filmie.
Kiedy pojawił się pierwszy zwiastun, fani wyrazili obawy dotyczące przedstawienia postaci CGI przez Smitha, krytykując wszystko, od jego niebieskiego ubarwienia po ludzką postać, po jego styl, który nie pasował do tego, co zrobił Robin Williams ponad dwie dekady temu. Szczerze mówiąc, ten mikroskop był nieunikniony, ale bądźcie spokojni, Disney dowiaduje się o wszystkim, co dotyczy Dżina.
Bądźmy szczerzy, nikt nie może zastąpić Williamsa w roli bohatera, ale Smith dodaje do tej roli swój własny rodzaj humoru i czyni ją wyraźnie swoją, przemawiając do tłumów, które pokochały jego zabawne zachowanie w filmach takich jak Facet w czerni . I tak narzekanie przed tym filmem, a także jakiś niepewny marketing, nie sprowadzają się do gigantycznego niebieskiego spełniacza życzeń. Ale w przypadku Jafara, dla kogoś, kto powinien być tak onieśmielający i głównym filarem historii, obraz Kenzariego wypada jak refleksja.
W oryginale Jafar miał władczą prezencję, zwłaszcza jeśli chodzi o Księżniczkę Jasmine, stale monitorując ją, aby upewnić się, że nie pomoże zerwać jego uścisku na sułtanie. Teraz Ritchie dobrze sobie radzi, aby zmapować pranie mózgu sułtana przez Wezyra, a także jego rywalizację z Aladynem, ale większość filmu opiera się na aspiracjach Jasmine jako władcy poza jej rywalizacją z Jafarem.
Nie mamy zbyt wielu interakcji między nim a nią, co jest rozczarowujące, ponieważ obaj dążą tutaj do tego samego. Jasmine chce rządzić dla lepszego społeczeństwa, a Jafar chce zmienić królestwo Agrabah w napędzane wojną imperium. Łuk Jasmine, zwłaszcza gdy wrzucisz Aladyna do miksu, zajmuje większość czasu.
Można się tego spodziewać, ale mimo to Jafar powinien był bardziej przyczynić się do tego, ponieważ Ritchie stara się obrać kierunek przywództwa z nim z kajdanki. Zamiast tego gubi lampę na początku i pojawia się z powrotem w połowie, a następnie w odstępach, próbując poskładać w całość oszustwo Aladyna i dżina. Kiedy w końcu odzyskuje lampę dla siebie, wyrywając władzę sułtanowi, trudno powiązać się z tym, dlaczego chce poślubić Jasmine i kontrolować jej życie, ponieważ tak naprawdę nie mają żadnego ustalonego paska związku, kilku słów tu i tam .
Poza jego mizoginistyczną mantrą o tym, że „kobiety powinny być widziane, a nie słyszane”, ich dynamika nic nie daje. To rozczarowujące, ponieważ film drastycznie przenosi się do Jafara, który jest głównym punktem centralnym, ale nie uwydatniał jego i Jasmine w prawie każdym punkcie wcześniej. W swoich krótkich scenach mają świetną chemię, co ostatecznie jest wyraźnym przypomnieniem, że Jafar powinien mieć więcej czasu na ekranie.
Z tego powodu, Aladyn brakuje mu złowrogiego wyglądu od niego lub Iago, a zamiast być takim imperatorskim złoczyńcą jak Palpatine lub Doktor Doom, Jafar wygląda bardziej jak królewski bandyta niż uzurpator i tyran próbujący objąć tron. Ritchie z rozczarowaniem próbuje nakarmić go na siłę widzom jako jakiegoś zniuansowanego złoczyńcę, podczas gdy w pierwszych dwóch aktach widzimy tylko płytkiego i drobnego złodziejaszka, który zachowuje się jak rozpieszczony bachor.
Wyreżyserowane przez Guya Ritchiego, Aladyn występują Mena Massoud jako Aladyn, Will Smith jako Genie, Naomi Scott jako księżniczka Jasmine, Marwan Kenzari jako Dżafar, Navid Negahban jako sułtan Agrabah, Billy Magnussen jako nowa postać Prince Anders oraz Frank Welker i Alan Tudyk jako głosy Abu i Iago, odpowiednio.
