W świecie Wiedźmin , ludzie mają tendencję do dominacji, mimo że spóźniają się na kontynent. Krasnoludy, niziołki i elfy były głównymi mieszkańcami przed ich przybyciem, ale ludzkość szybko się rozmnażała, wypełniając Kontynent swoją liczbą. Nie minęło dużo czasu, zanim nieludzie stali się niczym więcej niż tylko refleksją. Scoia'tael byli pierwotnie frakcją elfów zrodzonych z nienawiści i urazy wywołanej przez rasizm, jaki ludzie okazywali swojemu ludowi, a przez lata stosowane przez nich taktyki były równie przerażające, co śmiertelne.
Scoia'tael oznacza „ogon wiewiórki” w Starszej Mowie, języku elfów Aen Sidhe. Nazwa frakcji pochodzi od wiewiórczych ogonów, którymi wielu członków grupy ozdobiło ich ubrania. Z czasem szpiegowanie krasnoludów i niziołków w komandach Scoia'tael stało się stosunkowo powszechne, jako że rasizm na Kontynencie wydawał się zdeterminowany, by wykorzenić każdego, kto nie urodził się człowiekiem.
Jednostki bojowe Scoia'tael znane jako Komandosi są dowodzone przez wybitne elfy, które zasłużyły na swoje miejsce swoimi czynami. Na przestrzeni dziejów nosiły nazwy Specjalne Komandosy, przeznaczone do wykonywania konkretnych zadań zarezerwowanych dla najsilniejszych z nich. Jednym z najbardziej znanych komandosów Scoia'tael była Brygada Vrihedd. Dowodzona przez Isengrima Faoiltiarnę Brygada Vrihedd była częścią konnych oddziałów Nilfgaardu, znanych jako 4. Armia Kawalerii i którą można było rozpoznać po srebrnej błyskawicy na mundurach.
Podczas drugiej wojny z Nilfgaardem Brygada Vrihedd zasłynęła okrucieństwem wobec ludności cywilnej. Mówiono, że bezlitośnie torturowali swoje ofiary i napadali na namioty medyczne, aby zabić rannych żołnierzy. Kiedy Nilfgaard zawarł pokój z Cintrą, warunki Cintry obejmowały kapitulację 32 oficerów Brygady. Funkcjonariusze zostali postawieni przed sądem przed egzekucją, a ich ciała wrzucono do Wąwozu Hydry. Dwóm oficerom udało się uciec przed egzekucją: Isengrim Faoiltiarna i Iorweth, ten ostatni stał się znaczącą postacią w CD Projekt Red Wiedźmin 2: Zabójcy Królów .
Nilfgaard korzystał ze Scoia'tael podczas wojny, oferując im coś, czego rozpaczliwie pragną elfy w zamian za swoje usługi: dom. Cesarz Emhyr var Emreis obiecał zwrócić Dol Blathanna elfom i uczynić je niepodległym państwem. Enid an Gleanna została nazwana królową Dol Blathanna, ale po zawarciu pokoju między Nilfgaardem a Cintrą nawet królowa elfów odwróciła się od Scoia'tael, nazywając ich wyjętymi spod prawa za te same czyny, do których zlecił im Nilfgaard.
Wiadomo, że ich taktyka walki jest brutalna, a komandosi czają się w lasach i zaroślach, ukrywają się wśród drzew i zasadzają na podróżnych na drodze. pierwsza gra zauważa, że byli to znani rabusie karawan kupieckich, znani z tego, że bezlitośnie palili cywilne wioski. To, że byli wyrzutkami społecznymi, którzy nie mogli wymieniać się na rzeczy, których potrzebowali, sugerowało, że chociaż ich działania były niewybaczalnie brutalne, były również niezbędne do przetrwania.
Goryczka Scoia'tael stała się dominującą cechą w pierwszym i drugim Wiedźmin gry, w których Geralt często musiał stanąć po ich stronie lub przeciwko nim. W Wiedźmin , w słowniczku Elfów wyszczególniono Scoia'tael jako buntowników walczących z dyskryminacją rasową. Twierdzono, że inspirowali ich Nilfgaard i inne wielkie narody, podczas gdy w rzeczywistości bardziej prawdopodobne było, że kierowali nimi potrzeba przetrwania.
Geralt spotkał Scoia'tael o imieniu Yaevinn podczas Rozdziału Drugiego pierwszej gry, kiedy elf poprosił wiedźmina o pomoc jego frakcji w walce z Zakonem Płonącej Róży. Yaevinn zaapelował do Geralta, wskazując, że wiedźmin, podobnie jak nieludzie z ich świata, nigdy nie zostanie zaakceptowany przez społeczeństwo, po prostu tolerowany i wykorzystywany ze względu na swoje umiejętności łowcy potworów. Niezależnie od tego, czy Geralt stanął po stronie Yaevinna, czy też zdecydował się pozostać neutralny, Iorweth wspomniał o elfie w drugiej grze, ale nie pojawił się ani nie otrzymał wzmianki w Dzikie polowanie .
W Zabójcy królów Geralt miał okazję stanąć po stronie Scoia'tael Iorwetha przeciwko Blue Stripes Vernona Roche'a. Iorweth i jego komandosi zdobyli tak złowrogą reputację za swoje czyny przeciwko ludziom, że wielu uważało go za niewiele więcej niż legendarnego ducha. Geralt odkrył coś innego, gdy stanął twarzą w twarz ze Scoia'tael. Pomimo swoich mrocznych czynów Iorweth był w rzeczywistości namiętnym i lojalnym sojusznikiem - zwłaszcza jeśli wiedźmin okazał zaufanie, na jakie zasługiwał elf.
Podczas gdy odgrywają mniejszą rolę w Dzikie polowanie , Scoia'tael wciąż pojawiały się w grze. Żyjąc w lasach, jak zawsze, ledwo przetrwali, atakując i atakując, aby nie zostali wytępieni, Scoia'tael kierowali się pragnieniem odzyskania tego, co kiedyś należało do nich i tylko do nich. Niestety, ich metody często czyniły z nich cele, a ponieważ liczba elfów stale spadała z powodu ich niskich wskaźników reprodukcji, szanse na odzyskanie, o których marzyli, były niewielkie.
Scoia'tael pozostają jak wiewiórki w lesie, żerują i plądrują wszystko, co mogą znaleźć, aby przeżyć, podczas gdy reszta świata może się mniej przejmować, czy przeżyją, czy umrą. W rzeczywistości większość ludzi (a nawet wielu ocalałych Aen Sidhe) wolałaby, aby Scoia'tael całkowicie zniknęły, zabierając ze sobą przemoc, zemstę i nienawiść, które napędzają ich każdą chwilę na jawie. Mimo to są niezbędną częścią Kontynentu, głębokim korzeniem wiążącym historię świata ze swoim źródłem. Bez względu na zepsucie, które prawie doprowadziło ich do ruiny raz za razem, mają nadzieję, że pewnego dnia elfy powstaną z popiołów i znów będą dominować.
