Ze wszystkich postaci w „Fear the Walking Dead” Chris Manawa z łatwością stał się obiektem większości skarg fanów. Od początku był marudny, zadufany w sobie, niespokojny i trudny. Innymi słowy, był typowym amerykańskim nastolatkiem, a przynajmniej ogólnym stereotypem jednego z nich.
Ale jego brak sympatii osiągnął nowy poziom w drugim sezonie serialu, gdzie jego rozmyślna natura szybko przekształciła się w pozorną socjopatię. Czy to ma? To część problemu; jego groźby wobec Alicii w „Sicut Cervus” nasiliły się zbyt szybko, aby przejście było wiarygodne. Po raz pierwszy jego gwałtowne skłonności wydawały się niesprowokowane. Sprawy pogorszyły się jeszcze w „Nie przeszkadzać”, gdzie bezlitośnie zastrzelił farmera.
Ciągle zastanawiałam się, czy użyłby wymówki samoobrony, wyjaśniając swoje postępowanie ojcu, i to jest dokładnie to, co robi w „Date of Death”. Ale zamiast sprawiać, że bardziej nienawidzę Chrisa, ich rozmowa daje mu nieco więcej jasności jako postaci, nawet jeśli nie zgadzam się z jego decyzją, by zostać zabójcą. Jak się okazuje, Chris nie jest tak bardzo socjopatą, jak produktem ubocznym jego pacyfizmu w wychowaniu go. Dzięki monologowi Chrisa odkrywamy, że starszy Manawa zawsze zachęcał syna, aby spróbował wtopić się w tłum, który nieustannie go zastraszał, zamiast przeciwstawiać się im. W wyniku tłumienia emocji jego współczucie z biegiem lat stwardniało do gniewu, który od tego czasu ustąpił miejsca mentalności „zabij albo daj się zabić”, która ogarnęła tak wielu ocalałych we wszechświecie „Walking Dead”.
To o wiele bardziej wiarygodna (i zrozumiała) postawa dla Chrisa niż po prostu stanie się niepotrzebnie okrutnym psychopatą. Nie oznacza to, że kibicujemy mu, gdy pomaga Douchebagowi 1 i Douchebagowi 2 w zabiciu Douchebaga 3, aby mogli wrócić do San Diego. Ale przynajmniej widzimy, skąd pochodzi. Robi to, co zawsze kazał mu ojciec – wtapia się.
W tym momencie Chris nie ma do czynienia z żadnym prawdziwym dylematem moralnym. Podjął decyzję, że zrobi wszystko, aby przetrwać. Tego samego nie można powiedzieć o Travisie i stąd „Data śmierci” czerpie większość swojego napięcia. Znajduje się w coraz bardziej złożonej sytuacji, gdy próbuje uratować życie Douchebagowi 3, jednocześnie próbując przywrócić syna, którego kiedyś znał. Jak walczysz z wrogiem, kiedy pomagasz jednemu z nich? A jak nadal postrzegasz ich jako wroga, gdy jeden z ich drużyny wykazuje tak dużą wrażliwość? Leżąc na podłodze stodoły — drżący, wykrwawiony i pełen wyrzutów sumienia — James nie jest już dla Travisa szumowiną samca alfa. To tylko przestraszony dzieciak.
Jego walka, wraz z perfekcyjnym przedstawieniem racjonalnego człowieka w irracjonalnym świecie przez Cliffa Curtisa, nadal cementuje Travisa jako najsilniejszą postać serialu. Nawet w słabszych momentach „Fear the Walking Dead” zawsze intrygujące jest to, jak bardzo stara się trzymać swojego kodeksu moralnego, nawet jeśli chaos wokół niego utrudnia to. Kiedy Chris i turyści go porzucili, udaje się do bram Rosario Beach Hotel, jest człowiekiem pokonanym. Nic dziwnego, że po ponownym połączeniu z Madison bardziej przejmuje się swoją porażką jako rodzic niż jakąkolwiek intymnością.
Jedynym minusem „Daty śmierci” jest to, że nie pozwala Travisowi wystarczająco długo dusić się nad swoimi decyzjami. Serial mógłby osiągnąć znaczną, dramatyczną wypłatę, gdyby on i jego syn pozostali w separacji przez co najmniej kilka odcinków – do diabła, może nawet przez cały sezon, jak w przypadku Daryla i Merle w „The Walking Dead” – ale Chris a jego dwaj towarzysze udają się do bram hotelu w ostatnich chwilach, sugerując brutalną rozgrywkę. Chociaż bez wątpienia spowoduje to podjęcie trudnych decyzji i brutalnych działań w ostatnich dwóch odcinkach drugiego sezonu, konfrontacja między dwoma Manawas miałaby o wiele większą wagę, gdyby scenarzyści nie spieszyli się z tym.
