W reżyserii scenarzysty Christophera MacBride'a Wspomnienie , apatyczny pracownik biurowy Fred Fitzell (Dylan O’Brien) odkrywa, że mógł utknąć w czasie jako skutek eksperymentalnego narkotyku, który zażył jako nastolatek, ale niesamowita fabuła jest mniej niż na pierwszy rzut oka. Zamiast odkrywać ukryte sekrety wszechświata, Fred po prostu uczy się kilku oklepanych życiowych lekcji na temat doceniania tego, co masz. Po drodze MacBride dezorientuje i frustruje publiczność w sposób, który wydaje się aktywnie zniechęcać do inwestowania w postacie.
Tak jak Wspomnienie otwiera, Fred prowadzi nudne, ale stabilne życie. Właśnie wprowadził się do ładnego nowego mieszkania ze swoją sympatyczną i wspierającą dziewczyną Karen (Hannah Gross) i został zatrudniony do pracy jako analityk danych w jednej z tych ogólnych korporacji filmowych, których głównym celem wydaje się być organizowanie spotkań. Jest to celowo niejasna i słabo zarysowana egzystencja, aby pokazać, że czegoś brakuje w życiu Freda.
Problem polega na tym, że prawie wszystko, co dotyczy Freda, jest symboliczne i nigdy nie czuje się jak prawdziwa osoba. Inne postaci są jeszcze bardziej abstrakcyjne, zwłaszcza Cindy (Maika Monroe), dawna koleżanka Freda z liceum, której szukanie staje się obsesją. Po dziwnym spotkaniu z bezdomnym mężczyzną, który może być również postacią z przeszłości Freda, Fred zaczyna mieć wizje swoich czasów licealnych, kiedy on i Cindy oraz ich inni przyjaciele regularnie zażywali tajemniczy lek o nazwie Mercury. O'Brien gra zarówno dorosłą, jak i nastoletnią wersję Freda, a granica między jego wspomnieniami a życiem na jawie zaczyna się niemal natychmiast zacierać.
Czy zabranie Merkurego w jakiś sposób dało nastoletniemu Fredowi wgląd w jego możliwą przyszłość? A może lek nadal jest w jego organizmie jako dorosły, pozwalając mu ponownie doświadczyć swojej przeszłości? MacBride podpowiada te możliwości i nie tylko, nigdy nie rozwijając fabuły w znaczący lub satysfakcjonujący sposób. Fred szuka swoich starych przyjaciół Sebastiana (Emory Cohen) i Andre (Keir Gilchrist), aby spróbowali dowiedzieć się, co stało się z Cindy, ale oni po prostu stają się elementami jego zmieniającej się świadomości, pozornie nieświadomi przejścia między przeszłością a teraźniejszością.
Sama Cindy jest bardziej koncepcją niż osobą, reprezentantką tego, z czego Fred zrezygnował, aby stać się szanowanym członkiem społeczeństwa. Wspomnienie Rzekome wielkie idee 's to tylko stereotypowe egzystencjalne naćpane rozważania, a przekrojowe przekrojowe okresy MacBride'a podkreślają, że końcowe egzaminy Freda w szkole i jego wielka prezentacja w pracy są powtórzeniami tych samych bezsensownych oczekiwań społecznych. Nie ma tu nic głębokiego, bez względu na to, jak ważny może być ton, czy to dla słabo zdefiniowanych postaci, czy ogólnie o życiu.
MacBride wskazuje na jakiś większy świat science fiction związany z Merkurym, którego właściwości i pochodzenie nigdy nie są jasno określone, ale nigdy nie podąża za nim, a większość widocznych wskazówek i wskazówek nic nie znaczy. Najpierw, Wspomnienie płynie w powietrzu tajemniczości, a MacBride tworzy kilka pomysłowych przejść między okresami, zwłaszcza że Fred nie jest pewien, czy jest w przeszłości, czy teraźniejszości, budzi się czy śni. Wspomnienie Emocjonalną kotwicą nie jest związek Freda i Cindy, ale raczej związek Freda z jego mamą (Liisa Repo-Martell), która leży w szpitalu w stanie prawie wegetatywnym po czymś, co wydaje się być udarem lub tętniakiem.
Wizje Freda dotyczące jego dzieciństwa i szczęśliwe wspomnienia jego matki to niewiele więcej niż jego podróże na Merkurego, a MacBride ukrywa wszelkie potencjalne przełomy emocjonalne, kwestionując ważność każdej chwili, której doświadcza Fred. Jeśli to wszystko jest bez znaczenia, dlaczego widzów miałoby obchodzić, co się dzieje? Aktorzy są tak samo osamotnieni jak widzowie, a O'Brien snuje się po filmie z mniej więcej tym samym beznamiętnym spojrzeniem, niezależnie od tego, czy Fred przygotowuje swoją wielką prezentację w pracy, czy przeżywa podróż z narkotykami na Merkurego. Monroe, który był żywy w filmach takich jak Wynika i Złoczyńcy , tylko uśmiecha się uszczęśliwiająco i zachęca Freda do myślenia nieszablonowego lub cokolwiek innego.
MacBride wydaje się budować w kierunku oszałamiających rewelacji klasyków, takich jak Macierz lub Wieczne Słońce Nieskazitelnego Umysłu , ale film, który… Wspomnienie najbardziej przypomina podobnie irytujący dramat Owena Wilsona/Salmy Hayek Błogość z początku tego roku. Lubić Błogość , Wspomnienie stawia wiele pytań o subiektywną naturę rzeczywistości bohaterów, a potem tylko wzrusza ramionami i idzie dalej. Oba filmy mają nawet niezwykle podobne zakończenia, które wydają się zamieniać je w niezdarne ogłoszenia o antynarkotykowej służbie publicznej.
Punkt końcowy Wspomnienie wydaje się jednak całkowicie arbitralny, a narracja jest tak powtarzalna i zawiła, że film mógł zakończyć się w dowolnym momencie w ciągu ostatnich pół godziny bez żadnej różnicy. MacBride zapewnia finał z fanfarami maga ujawniającego swoją największą sztuczkę, ale kończy się to z antyklimatycznym łomotem. Oryginalny tytuł filmu brzmiał Edukacja Fredricka Fitzella , ale pod koniec wydaje się, że ani Fred, ani publiczność niczego się nie nauczyli.
W rolach głównych: Dylan O'Brien, Maika Monroe, Emory Cohen, Hannah Gross, Keir Gilchrist, Amanda Brugel i Liisa Repo-Martell, Wspomnienie otwiera się w piątek 4 czerwca w wybranych kinach i na VOD.
