Thor: Miłość i grzmot dużo się dzieje. Próbując zrównoważyć kilka narracje, płyty tonalne i tematyczne jednocześnie , scenarzysta/reżyser Taika Waititi's Miłość i grzmot staje się coraz bardziej chaotyczny i chaotyczny, im dalej wchodzi w jego środowisko wykonawcze. Jednym z najwyraźniejszych tego przykładów jest użycie w filmie Gorra Boga Rzeźnika Christiana Bale'a, którego motywacje przechodzą od wyraźnej do pomieszanej sprzeczności. Miłość i grzmot 'wysłać.
Od czasu debiutu w filmie Stevena Spielberga Imperium Słońca w 1987 roku Bale pozostał bezwzględnie zaangażowanym aktorem, który w pełni angażuje się w każdą rolę. W przeszłości często objawiało się to jawnymi fizycznymi zmianami, ale zbytnie skupianie się na tym aspekcie występów Bale'a jest zbyt krótką sprzedażą wewnętrznego procesu aktora. Bale jest fenomenalnym performerem, który dokłada wszelkich starań, aby utrwalić swoje postacie jako autentyczne kreacje, co umożliwia różnorodność ról, które grał. To sprawia, że w skórze Bruce'a Wayne'a wydaje się tak samo jak w domu, jak w skórze Patricka Batemana.
Ale niezrównane zaangażowanie Bale'a w swoje postacie sprawia, że sprzeczności Gorra Boga Rzeźnika są bardziej widoczne. Miłość i grzmot rozpoczyna się prologiem opisującym tragiczną historię Gorra, w której on i jego córka zostają pozostawieni, by wędrować po jałowym pustkowiu bez jedzenia i schronienia. Oznaczony religijnymi tatuażami i noszący znak na szyi, Gorr nieustannie modli się do swojego boga, Rapu, przez całe cierpienie. Ostatecznie umiera córka Gorra, a wkrótce potem Gorr odnajduje Rapu, pobłażliwe, nieczułe bóstwo, które nie okazuje wyrzutów sumienia z powodu konfliktu lub straty Gorra. Prowadzi to do tego, że Gorr zabija Rapu i głosi: Wszyscy bogowie zginą ”.
Dużo więcej nie można dostać proste w ustaleniu motywacji dla postaci. Dochodzi do tragicznych wydarzeń, a światopogląd bohatera zmienia się drastycznie, dając im kogoś, kogo można obwiniać. Ale jakby tego było mało, Waititi dosłownie przerywa scenę, pozwalając Bale'owi wyrazić całą motywację Gorra w jednej linii dialogu. I choć jest to narracja tak proste, jak to jest, jest również niesamowicie atrakcyjne tematycznie.
Pomysł postaci, która została zawiedziona przez swojego bohatera, porzucona przez istotę, o której wierzyli, że ich kocha, ale która ostatecznie nie mogła mniej dbać o ich przetrwanie, jest zarówno wyraźnie egzystencjalna, jak i istotna. Teoretycznie taki łuk pozwoliłby Waititi zbadać koncepcje religii w czasach nowożytnych, zbadać fałszywych idoli i kultu bohaterów w kontekście Marvel Cinematic Universe i poza nim oraz przedstawić Thorowi jego najbardziej osobisty konflikt. I chociaż wydaje się, że w środku kręcą się luźne nitki Miłość i grzmot które wspierałyby takie eksploracje, ostatnie cięcie wydaje się być zdecydowanie niezainteresowane badaniem tego wszystkiego w znaczący sposób. To rozciąga się do tego stopnia, że Thor nigdy nawet w najmniejszym stopniu nie zmaga się z ideą, że bogowie są źli, a Gorrowi, pomimo całej swojej gadki, nie wolno mu się zaangażować.
Motywacją Gorra jest to, że Bogowie nie pomagają potrzebującym, czyniąc z nich okrutne stworzenia, które zasługują na śmierć. W swoim szaleństwie pomiędzy prologiem a rzeczywistymi wydarzeniami reszty filmu ( wszystko to dzieje się poza ekranem ), najwyraźniej pozostał wierny tym motywacjom, zabijając kilkudziesięciu Bogów. Więc kiedy pojawia się w Nowym Asgardzie (przypuszczalnie, aby zabić Thora) i zamiast tego zadowala się porwaniem wszystkich dzieci z Nowego Asgardu, to dziwaczne. Ponownie, cały pęd Gorra polega na ukaraniu Bogów i, jeśli już, ocaleniu dzieci (takich jak jego córka) przed cierpieniem.
Ale potem sprawy stają się jeszcze bardziej zagmatwane, ponieważ okazuje się, że plan Gorra zakłada, że musi… zdobądź Stormbreakera . W ten sposób porwał dzieci z Nowego Asgardu, aby zwabić Thora do Królestwa Cieni, gdzie jest „najpotężniejszy”, aby mógł wziąć Stormbreakera. Ale cały ten tok myślenia zależy wyłącznie od tego, czy Thor robi jedną rzecz, w którą Gorr wierzy Bogom przyzwyczajenie zrobić: przyjść, aby uratować swoich zwolenników.
Gdyby wszystkie dzieci były Asgardczykami, można by argumentować, że są one zasadniczo młodymi Bogami w tworzeniu i że to wzbudza wściekłość, która przyćmiewa racjonalny osąd Gorra (chociaż to również strasznie skróciłoby Gorra jako postać). Ale wyraźnie nie wszystkie dzieci są Asgardczykami. Miłość i grzmot kilka razy robi wszystko, aby pokazać, że Nowy Asgard stał się rajem dla ziemskich stworzeń wszelkich kształtów i rozmiarów, prawdziwym tyglem międzygwiezdnych imigrantów.
Jeśli ten aspekt planu Gorra nie był wystarczająco sprzeczny, chce Stormbreakera, ponieważ jest to klucz do zdobycia audiencji w Wieczności. Nigdy nie powiedziano, czy Wieczność jest dosłownym bogiem, ale mówiąc tematycznie, jest jasne, że tak, jest to istota o ogromnej mocy, zdolna do spełniania życzeń. Tak więc dla wszystkich intencji i celów związanych z jakimkolwiek znaczeniem tej historii, Wieczność jest bogiem. Oznacza to, że cały plan Gorra, aby zabić Bogów, ponieważ nigdy mu nie pomogli, polega na czekaniu, aż przyjdzie jeden bóg i pomoże jego zakładnikom, aby mógł szukaj pomocy innego boga .
Cała ta podróż dla Gorra jest bardzo połączona. Waititi praktycznie się przyznał że wszystko z Wiecznością zostało dodane bardzo późno w grze i jest to niesamowicie widoczne w łuku Gorra. Bale robi wszystko, co w jego mocy, ale wśród powtórnych zdjęć i drastycznych przeróbek fabuły działania Gorra kończą się uczuciem oderwania od wszelkich jego motywacji. Zamiast odkrywać bogactwo charakteru i motywu, do których zachęca występ Bale'a i główna motywacja, Miłość i grzmot zamienia to wszystko w kolejną pogoń za MacGuffinem i pozwala, by dostrojona praca Bale'a została pochłonięta przez narracyjne machinacje.
Aby zobaczyć sprzeczne działania Gorra, Thor: Love and Thunder jest teraz w kinach.
