Kultowa sekwencja tytułowa serialu HBO Gra o tron jest prawdopodobnie jednym z najbardziej rozpoznawalnych w historii telewizji. Porywająca ścieżka dźwiękowa Ramina Djawadiego natychmiast przenosi widzów do mistyczne krainy Westeros i Essos , doskonale komponując się z unikalnym i innowacyjnym projektem tytułu głównego. W rzeczywistości – cieszy się tak dużym uznaniem, że Djawadi nie tylko zdobył nagrodę Emmy za muzykę, ale dyrektor kreatywny Angus Wall, dyrektor artystyczny Robert Feng, animator Kirk Shintani i projektant Hameed Shaukat zdobyli także nagrodę Emmy w 2011 roku za wybitny tytuł główny projekt.
WIDEO DNIA CBR PRZEWIŃ, ABY KONTYNUOWAĆ TREŚĆ
Choć dla wielu bezpośredni impuls do pominięcia napisów końcowych może być zbyt silny, aby się mu oprzeć w dobie niecierpliwego przesyłania strumieniowego, widzowie odnieśliby korzyść, gdyby tego nie robili, ponieważ sekwencja tytułowa filmu Gra o tron wykonuje więcej ćwiczeń niż przeciętny występ. To coś więcej niż tylko sekwencja do wyrzucenia, to istotne narzędzie budowania świata i niezbędne do pasywnego zapoznawania widzów z twórczością George’a R.R. Martina rozległe i złożone Siedem Królestw .
Gra o Tron: Przewodnik turystyczny po Westeros
W fikcji fantasy powszechne jest umieszczanie mapy na stronach powieści. J.R.R. Tolkien miał taki, który na kartach książki przedstawiał mapę Śródziemia Władca Pierścieni , tak jak Martin zrobił to z rozległymi krainami Westeros, Essos i Sothoryos w Pieśń Lodu i Ognia . W końcu te światy są ogromne i stanowią żywy, oddychający aspekt ich historii, podobnie jak wszystkie postacie i wydarzenia w nich zawarte. Jest to niezbędne narzędzie, które pomaga zaangażować odbiorców lub czytelnika w historię i zanurzyć je w historię, i jest o wiele skuteczniejsze niż jakakolwiek próba przekazania tych samych informacji poprzez długą i niezdarną prezentację. W końcu obraz wyraża tysiąc słów.
Było to inspirowane posunięciem ze strony showrunnerzy Gra o tron przenieść ten ugruntowany pomysł fantasy na ekran, ponieważ historia, którą próbowali opowiedzieć, była niezwykle złożona i zawierała ogromną liczbę ruchomych części, które widzowie musieli śledzić. Dało to widzowi zrozumienie, że Daenerys Targaryen potrzebowałaby wielu sezonów, aby odbyć długą podróż z powrotem do Westeros ze wschodnich krain Essos, a Robertowi Baratheonowi i Nedowi Starkowi zajęłoby kilka odcinków, aby odbyć długą podróż z Winterfell do Kings Lądowanie na początku pierwszego sezonu. Przez osiem sezonów widzowie dyskretnie i pasywnie otrzymywali 90-sekundową lekcję geografii w każdym odcinku, który był niezbędny do ich inwestycji w świat.
Śledzenie Gry o Tron
Kolejną genialną decyzją było subtelne uwzględnienie zmian w narracji z sezonu na sezon w sekwencji wprowadzającej. Podczas gdy wstęp do pierwszego sezonu zwrócił uwagę widzów na takie lokalizacje jak Eyrie, Vaes Dothrak i Bliźniaki, drugi sezon skupił się na Smoczej Skale, Pyke, Harrenhal i Qarth. Główne lokalizacje w historii, takie jak Winterfell, Kings Landing i zamarznięta na północ wokół Muru zostały podkreślone w sekwencji wprowadzającej każdego sezonu, ponieważ zachowały swoje znaczenie dla historii przez osiem sezonów. Oznaczało to, że widzowie nigdy nie mieli wątpliwości co do miejsca ukazanego na ekranie w danym momencie i mogli z całą pewnością prześledzić przebieg akcji toczącej się przez wąskie morze od Essos i przez Siedmiu Królestw Westeros.
Jednak to poczucie odległości między lokalizacjami zaczęło się załamywać, gdy historia zmierzała do finału w ósmym sezonie. Postacie i całe armie pośpiesznie przemierzały siedem królestw pomiędzy odcinkami, podczas gdy twórcy próbowali rozwiązać niezliczone wątki narracyjne. W jednym odcinku armia nieskazitelnych Daenerys jest daleko na północ w Winterfell, by w następnym nagle udać się na południe, do Królewskiej Przystani. Jednak sztuczka, którą wykonali, która magicznie zregenerowała ich liczebność po zniszczeniu przez Nocny Król w bitwie pod Winterfell było tak samo imponujące, jak ich moc teleportacji. Innym przykładem był rażący serwis fanów, w którym Jaime Lannister skakał w górę i w dół Westeros, by w niewytłumaczalny sposób porzucić Cersei i spędzić noc z Brienne z Tarth.
Poza Grą o Tron
Niezależnie od tego, jak się to skończyło, nie można zaprzeczyć, że tytułowa sekwencja wykonała dla showrunnerów świetną robotę, zapoznając widzów z krainami Westeros i Essos – służąc jako podręczny przewodnik po dalszej podróży. Było to urządzenie, które zostało przeniesione do późniejszej adaptacji George’a R.R. Martina, pt. Dom Smoka – chociaż ze względu na węższy zakres programu zamiast tego wykorzystano go do wprowadzenia widzów w świat złożony rodowód rodu Targaryenów .
Niektóre programy zdecydowały się nie podążać śladami Tolkiena, Martina i HBO i mogły na tym zyskać. Netflixa Wiedźmin jest jednym z takich przykładów. Ziemie źródłowego autora Andrzej Sapkowski’s The Continent są tak samo rozległe i złożone jak Martina, a przełożenie ich na ekran jest trudnym zadaniem. Poproszenie widzów o zapoznanie się z wieloma lokalizacjami i frakcjami w historii bez pomocy wizualnej jest trudnym zadaniem, chyba że są już dokładnie zaznajomieni z geografią poprzez wcześniejszy kontakt z książkami lub grami. W wyniku tego niedopatrzenia widzowie czasami nie mieli pojęcia, gdzie rozgrywają się wydarzenia na ekranie, gdzie miejsca są rozmieszczone na mapie i względem siebie oraz ile czasu zajmie pokonanie długich lub krótkich dystansów pomiędzy nimi. Prowadziło to do zamieszania, apatii wobec wydarzeń na ekranie i braku zanurzenia w świecie. W przypadku ekranowych adaptacji rozległych i złożonych światów fantasy sensowne jest, aby sekwencja wprowadzająca zapewniała widzom niezbędny wstęp. Adaptując historie osadzone w wielkich sceneriach fantasy, takich jak Śródziemie, Westeros czy Kontynent, należy zawsze zwracać odpowiednią uwagę i uwagę na stworzenie świata tak, jakby był postacią samą w sobie.
