Ponad dwie dekady później Satoshi Kon's Idealny niebieski pozostaje mistrzowskim thrillerem psychologicznym. Boleśnie stopniowy rozkład umysłowy Mimy Kirigoe tworzy niesamowity klimat, który jest obecny od początku do końca, z genialnymi przejściami, które sprawiają, że kwestionujemy, co jest prawdziwe, a co nie. Pytanie o to, co jest prawdziwe, stoi w epicentrum Idealny niebieski , i jest tym, co tworzy film, i jego kończący się , tak wyjątkowy.
Przewidywalnie Nieprzewidywalne
Idealny niebieski Główny konflikt wynika z nękania Mimy przez opętanego fana. Ta osoba udaje Mimę i bloguje o swoim życiu na stronie internetowej Mima's Room. Na początku Mima traktuje te posty z przymrużeniem oka, a nawet uważa je za zabawne. Jednak, gdy wpisy o jej codziennym życiu stają się niepokojąco trafne, zdaje sobie sprawę, że szykuje się coś znacznie bardziej złowrogiego.
Mima coraz bardziej denerwuje się z każdym wpisem, a jej życie zaczyna się rozpadać. Prowadząca witrynę Mima zaczyna przypominać o życiowych decyzjach i ścieżce kariery prawdziwej Mimy, która porzuciła karierę pop-idolki na rzecz zostania aktorką. Gdy tym wpisom towarzyszą złowieszcze rozmowy telefoniczne, faksy i morderstwa, Mima zauważa, że wszędzie jest ten sam ochroniarz. Pojawia się na wszystkich koncertach Mimy, w filmach telewizyjnych i u szczytu jej psychicznego rozpadu, w jej snach. W kulminacyjnym momencie filmu ochroniarz ujawnia się jako Me-Mania, fan, który ma obsesję na punkcie Mimy do granic szaleństwa. Atakuje ją w okrutnej i brutalnej scenie pościgu, ale jego próby zamordowania jej zostają udaremnione, gdy Mima uderza go młotem w samoobronie. Koniec? Nie do końca.
Po kłótni Mima zostaje odnaleziona i pocieszona przez swojego asystenta Rumiego i zabrana z powrotem do domu. Po przeanalizowaniu pokoju Rumiego, będącego dokładną repliką jej własnego, i konfrontacji z Rumim, który teraz zakłada replikę stroju Mimy pop idola, Mima uświadamia sobie, że to Rumi stoi za nią. zagrożenia i morderstwa przez cały czas.
Rumi jest bliskim powiernikiem i przyjacielem Mimy od początku filmu. Na początku kariery aktorskiej Mimy, kiedy przyjmowała mniej niż pożądane role, Rumi jako pierwsza wyrażała swoje obrzydzenie i oburzenie, pozornie stając w obronie Mimy. Z perspektywy czasu to 20/20, a analizowane z poinformowanej perspektywy te momenty są tak samo niesamowite, jak te z Me-Manią, ponieważ dobrze poinformowany widz wie, że to ona . Wszystkie uczucia wyrażone w postach w pokoju Mimy zostały wyrażone przez Rumiego w jakiejś formie lub w jakiś sposób, a wszystkie ofiary morderstw były tymi, przeciwko którym Rumi otwarcie wypowiadał się. Me-Mania była oczywistym wyborem i faworytem dla głównego antagonisty, ale prawdziwy mózg był tuż pod naszymi nosami.
Reżyser Satoshi Kon w pełni wykorzystuje ludzką naturę. Film odwraca uwagę widzów i Mimę od prawdziwych intencji Rumi, przypisując jej rolę menedżera Mimy, prostej maski, która minimalizuje oczywiste, podsycane wściekłością wybuchy i uczucia, które wyraża. Powaga stojąca za jej działaniami i emocjami jest dodatkowo zminimalizowana dzięki przedstawieniu w filmie i oskarżeniu Me-Manii. Biorąc pod uwagę brak rażących wskazówek wskazujących na Rumiego, trudno byłoby odróżnić ją jako winowajczynię. Jednak fakt, że jest całkowicie wolna od podejrzeń, dopóki nie jest za późno, jest przerażający, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jedno spojrzenie na jej pokój wydłużyłoby ten film o połowę.
Ta narracyjna struktura opiera się i demaskuje naszą skłonność do osądzania jednostek na poziomie powierzchownym – przerażający ochroniarz zły, dobroduszny asystent dobry. Idealny niebieski z łatwością i po mistrzowsku kamufluje swojego głównego antagonistę, jednocześnie akcentując jedno z głównych pytań o to, co jest prawdziwe, a co nie – największym zagrożeniem dla Mimy była osoba, której najbardziej ufała i której najmniej podejrzewała. Podczas gdy Mima pod koniec filmu przeżywa spotkanie z Rumim i pozornie odzyskuje poczucie siebie, przerażenie polega na tym, że sama Mima była bliska dołączenia do Rumiego w krainie zagubionych. Biorąc pod uwagę to, czego już byliśmy świadkami, tego elementu filmu nie można zignorować i rodzi pytanie o słuszność perspektywy Mimy w końcowej sekwencji. Mima deklaruje, że jest ' real' , ale po tym wszystkim, co z nią przeszliśmy, trudno byłoby nie kwestionować, czy można zaufać tej Mimie i zakończeniu.
