„Każde małe miasteczko ma swój sekret. Nasza gra” – intonuje złowieszczo nastolatka Heather Nill (Olivia Welch) w narracji otwierającej pierwszy odcinek Panika . Na podstawie powieści YA Lauren Oliver z 2014 roku, Panika nie jest tak mroczna i tajemnicza, jak sugeruje opis Heather. Chociaż jego założenie brzmi trochę jak Igrzyska Śmierci przeniesiony do współczesnego małego miasteczka Teksas, gra, w którą gra absolwentka miejscowego liceum, przypomina bardziej Niedobitek lub Czynnik strachu niż dystopijny koszmar.
Oliver, który stworzył serię i napisał każdy odcinek, stara się, aby gra (znana również jako Panic) wydawała się niebezpieczna i przerażająca, ale rzeczywiste wyzwania przypominają bardziej ekstremalne polowanie na padlinożerców. Heather wyjaśnia, że zwycięzca Panic jest jedynym, który może opuścić małe miasteczko Carp w Teksasie, ale to nie jest tak, że wokół miasta jest mur, który uniemożliwia ludziom wyjazd. Każdy może iść, ale Panika przyznaje zwycięzcy pulę pieniędzy (zbieraną od całej klasy seniorów przez cały rok szkolny), która teoretycznie może pozwolić mu żyć wygodnie.
Podobnie jak poprzedni zwycięzcy Głodowych Igrzysk, dawni mistrzowie Panic nie zrobili wiele ze swoimi nagrodami. Co gorsza, miasto jest na krawędzi, ponieważ w zeszłorocznych igrzyskach zginęło dwóch uczestników, którzy zginęli podczas lekkomyślnej rozgrywki. Heather, trochę zadufana w sobie, jest zdeterminowana, by nie grać, zamiast tego polega na swoich starannie zgromadzonych oszczędnościach, które pomogą jej opłacić bardzo praktyczny kurs księgowości w college'u.
Ale to ona jest główną bohaterką, więc oczywiście zagra w Panikę, u boku swojej najlepszej przyjaciółki Natalie (Jessica Sula), miejskiego badboya Raya (Ray Nicholson) i tajemniczego przybysza Dodge'a (Mike Faist). Stereotyp Heather na śmietnik, mówiący, że matka kradnie jej pieniądze, by zapłacić za naprawę samochodu, a Heather nie ma innego wyjścia, jak zagrać w tę grę, jeśli chce zapłacić za studia.
Wyzwania w pierwszej połowie 10-odcinkowego sezonu, w tym skok z klifu do zbiornika, przejście po wąskiej metalowej desce między dwiema wieżami w spichlerzu i spędzenie nocy w rzekomo nawiedzonym domu. Są ledwo wyostrzonymi wersjami typowych nastoletnich wybryków, chociaż bohaterowie traktują je z powagą wyruszenia na wojnę.
Desperacja, jakiej doświadczają bohaterowie, aby wygrać konkurs, może stanowić pewien komentarz na temat cyklu ubóstwa w Karpie, ale wszelkie znaczenie społeczne jest głęboko ukryte pod przereklamowanymi elementami thrillera. A kiedy Oliver próbuje rozwiązać poważne problemy, wysiłek okazuje się głupi i powierzchowny. Ray wygłasza przemówienie w czwartym odcinku o swoim niespokojnym dzieciństwie, które wydaje się parodią przepisanych dramatów społecznych.
Pozostaje więc przeciętna telenowela dla nastolatków, pełna romansów, trójkątów miłosnych i sekretnych zdrad. Heather jest główną bohaterką, ale Panika spędza mnóstwo czasu z drugoplanowymi graczami, a nawet pomniejszymi postaciami, których poboczne wątki wydają się być zaprojektowane tak, aby rozszerzyć fabułę powieści na materiał wystarczający na cały sezon telewizyjny. Heather jest oczywiście rozdarta między dwoma zainteresowaniami miłosnymi. Przyciąga ją obskurna energia Raya i czuje z nim pokrewieństwo dzięki wspólnemu pochodzeniu z klasy robotniczej. Ale tęskni także za swoim najlepszym przyjacielem Bishopem (Camron Jones), bogatym, szlachetnym dzieckiem, którego ojciec jest sędzią. Trudno jednak wyobrazić sobie widzów na tyle dbających o to, by podzielić się na Team Ray i Team Bishop.
Panika poświęca także sporo czasu na śledztwo lokalnych gliniarzy w sprawie gry, prowadzone przez szeryfa Corteza (Enrique Murciano), którego syn był jednym z nastolatków zabitych w zeszłym roku w grze. Tajemnice są tak podstawowe i oczywiste, że policja wydaje się komicznie nieudolna z powodu swojej niezdolności do rozwiązania sprawy, zwłaszcza gdy nieodpowiedzialni nastolatki są najwyraźniej zawsze kilka kroków przed nimi. Uczynienie gliniarzy głównymi postaciami daje serialowi kotwicę do kontynuowania nowej gry z nowymi graczami, ale w sprawie karnej zbudowanej wokół wyczynów kaskaderskich, które obsada jest bardzo mało intrygujące Osioł odrzuciłby jako zbyt oswojony.
Tajemnice i napięcie byłyby mniej ważne, gdyby postacie były bardziej przekonujące, ale występy są jednolicie nijakie, pasujące do ich typowych postaci. W żadnym z romansów nie ma ciepła, a Welch nigdy nie czyni z Heather atrakcyjnej bohaterki, której publiczność mogłaby dopingować. Nic dziwnego, że w dramacie dla nastolatków występują aktorzy, którzy wyglądają o dziesięć lat starsi niż ich bohaterowie, chociaż weteran Broadwayu, Faist, naprawdę stawia na wiarygodność Dodge'a, który wygląda bardziej jak jeden z nauczycieli w liceum bohaterów niż jego rówieśnik.
Tak jak Panika buduje się do swoich łagodnych odsłon, okazuje się zarówno bardziej przyziemna, niż sugeruje jej początkowa wysoka koncepcja, jak i zbyt zagracona sztuczkami, aby utrzymać znaczący dramat postaci. Cała gadanina o „sędziach”, „kolekcjonerach” i „bagman” sprawia, że Panic nie brzmi jak uwodzicielska i groźna podziemna rywalizacja, a bardziej jak tandetny teleturniej, który można połączyć z czymś w rodzaju odrodzenia Legendy o ukrytej świątyni .
10-odcinkowy pierwszy sezon Panic, w którym wystąpią Olivia Welch, Mike Faist, Jessica Sula, Camron Jones, Ray Nicholson i Enrique Murciano, jest teraz transmitowany na Amazon Prime.
