Warner Bros. i Legendary Pictures wygrały w tym roku marketing filmowy. Ich dwa majowe wydania, Godzilla: King of the Monsters i Pokemon: Detektyw Pikachu , miał zdecydowanie najlepsze zwiastuny wszystkich filmów lata 2019. Każde nowe ujawnienie marketingowe tych dwóch bardzo różnych adaptacji kultowych japońskich potworów tylko zwiększało szum. Zwiastuny przekonały fanów, że ich ulubieńcy zostali wymierzeni sprawiedliwości, jednocześnie wzbudzając ciekawość nienawróconych.
Było prawie nieuniknione, że żaden film nie mógł sprostać tak wielkim kampaniom. Detektyw Pikachu to wystarczająco zabawny kawałek jednorazowego puchu. Miał te same przyjemności powierzchniowe obiecane w zwiastunach (Urocze realistyczne Pokémon! Ryan Reynolds dowcipne!); jedynym rozczarowaniem jest to, że nie było w tym nic więcej.
Godzilla: Król potworów z drugiej strony jest znacznie bardziej dramatycznym rozczarowaniem. Film nie jest całkowicie pozbawiony rzeczy, które były przyjemne w zwiastunie; wszystkie te piękne ujęcia potworów są w ostatecznym opracowaniu. To nie jest nawet 2014 Godżilla, gdzie zwiastuny zepsuły prawie całą akcję; jest o wiele więcej, skąd to się wzięło. Jednak jakoś to, co wydawało się potencjalnie transcendentne w formie zwiastuna, kończy się niewiarygodnie rozczarowującymi w formie filmowej. Dlaczego?
Część powodu Król potworów sprawia, że zarówno tak świetne zwiastuny, jak i tak przeciętny film jest taki, że jest zmontowany jak zwiastun, który ma podkreślać najbardziej przyciągające wzrok sceny i przecinać wiele w szybkim tempie. Stwórz cały film w stylu zwiastuna, a stanie się to wyczerpujące i nieprzyjemne dla opowiadania historii.
Reżyseruje Michael Dougherty Król potworów w trybie Michael Bay, próbując ułożyć wszystko w tym samym ekstremalnym stylu. To nie tylko bitwy z potworami, które próbują rzucić jednocześnie każdy dramatyczny wybór estetyczny: ciężkie cienie, śmiałe rozbłyski świecącego światła, wirujące kamery, chaotyczna edycja, wiatr i śnieg oraz efekty cząsteczkowe wszędzie. Nawet sceny, w których bohaterowie tylko mówią, mają w kinematografii te same rytmy.
Takie podejście „wszystko do 11” tworzy niesamowite zwiastuny, ale tak naprawdę nie działa przez cały film. To jest powód jednogwiazdkowej recenzji Rogera Eberta Armagedon otwiera się słowami: „Oto wreszcie, pierwszy 150-minutowy zwiastun”. Kiedy wszystko jest w tym samym podwyższonym trybie bez żadnego kontrastu; rzeczy, które teoretycznie powinny być najfajniejszą akcją w historii, nie mają takiego wpływu, jak powinny.
W związku z tym przyczepy do Król potworów faktycznie miał większy kontrast dramatyczny niż film, a to z powodu ich muzyki. Został zainspirowany do wykorzystania „Claire de Lune” w pierwszym zwiastunie i „Somewhere Over the Rainbow” w ostatnim, obiecując film o większej wrażliwości i poezji niż oferuje produkt końcowy. Skontrastowanie spokojnej i romantycznej muzyki ze scenami chaosu i destrukcji stworzyło poczucie emocjonalnego zasięgu, poczucie jakby Król potworów byłby w stanie uderzać w wiele dźwięków zamiast w tę samą, w kółko.
Rzeczywista ścieżka muzyczna filmu autorstwa kompozytora Beara McCreary'ego jest dobra dla tego, czym jest, ale sposób, w jaki została wykorzystana w filmie, jest pozbawiony wdzięku. W połączeniu z krzykami aktorów i wybuchami, film brzmi tak samo kakofonicznie i monotonnie, jak sposób, w jaki został przedstawiony wizualnie.
Nie spodziewaliśmy się Król potworów być w całości muzyką klasyczną i show-tuningami, ale akompaniament muzyczny, który mógłby rzeczywiście uchwycić poczucie prawdziwego zachwytu, miałby ogromną różnicę w tym, że film byłby prawie tak przyjemny, jak jego zwiastuny.
St Feuillien specjalne
W Godzilla: King of the Monsters w reżyserii Michaela Dougherty występują Vera Farmiga, Ken Watanabe, Sally Hawkins, Kyle Chandler, Millie Bobby Brown, Bradley Whitford, Thomas Middleditch, Charles Dance, O’Shea Jackson Jr., Aisha Hinds i Zhang Ziyi.
