Imperium Nilfgaardu jest jednym z najpotężniejszych antagonistów na świecie Wiedźmin barwna historia i tradycja. Cień zagłady pełzający po pozostałej części kontynentu z południowych rubieży, potęga Nilfgaardu skumulowała się dzięki licznym podbojom na przestrzeni wieków. Znane jako najpotężniejsze królestwo w historii znanego świata, Nilfgaard może wywodzić swoje korzenie z II wieku, kiedy przybyli jego pierwsi osadnicy i zaczęli mieszać się z ' Czarny Siedhe ”, którzy już zamieszkiwali region.
Niemal każdy w Nilfgaardzie może twierdzić, że w swoim rodowodzie ma krew elfów, a wczesne nawiązanie sojuszu z elfami ukształtowało kulturę, język, wierzenia i zwyczaje, które definiują ich jako całość. Ten wczesny sojusz okazał się korzystny, gdy ich naród zaczął się rozrastać, kultury użyczały sobie nawzajem swoich najpotężniejszych aspektów, aż do narodzin samego Nilfgaardu.
Wraz z rozwojem Nilfgaardu poprzez liczne podboje sąsiednich krajów, kraje te stały się prowincjami Imperium. Chociaż królowie tych krajów utrzymywali swoje trony, stali się wasalami poddanymi władzy cesarza. Zanim jednak w Nilfgaardzie pojawili się cesarze, jego monarchowie pracowali ramię w ramię z radą doradczą zwaną Senatem. W XII wieku Imperator Torres var Emreis obalił Senat i przejął władzę, zmieniając równowagę rządów i mianując Torresa pierwszym cesarzem Nilfgaardu.
Za czasów cesarza Torresa religia Wielkiego Słońca stała się scentralizowaną praktyką w Nilfgaardzie, ale oficjalnie została ustanowiona dopiero za panowania cesarza Fergusa var Emreisa. Cesarz Fergus poszukiwał jednoczącego symbolu, który wzmocniłby Nilfgaard, więc zaczął przelewać złoto w Kult Wielkiego Słońca, aż stał się on scentralizowaną religią Nilfgaardu. Ich złoty symbol słońca został nazwany oficjalnym herbem Imperium, ale panowanie Fergusa nie trwało długo.
Powiązane: Wiedźmin: Jak Geralt poznał Jaskra
Człowiek znany jako uzurpator dokonał zamachu stanu w 1223 roku, aby obalić cesarza Fergusa. W tym czasie zginął Fergus, a jego syn, Emhyra , został przeklęty przez czarnoksiężnika uzurpatora. Emhyrowi udało się uciec, zmieniając imię i kierując się na północ, by się ukryć, szukając sposobu na złamanie klątwy czarownika, która sprawiła, że żył w dzień jako jeż. Za jego rządów Uzurpator rozwiązał prawa Kultu Wielkiego Słońca, ale w 1259 roku Emhyr powrócił, by odebrać to, co zostało skradzione jego ojcu. W powstaniu prowadzonym przez zwolenników Emhyra var Emreisa, w tym czarownika Vilgefortza, uzurpator został zabity, a Emhyr odzyskał tron. Wybrukował swoją salę taneczną w pałacu nagrobkami swoich wrogów, dzięki czemu zyskał przydomek „Taniec Białego Płomienia na Kurhanach Jego Nieprzyjaciół”.
Za czasów cesarza Emhyra var Emreisa badany podczas literackich poszukiwań Andrzeja Sapkowskiego Wiedźmin i gier CD Projekt Red, Imperium Nilfgaardu rozszerzyło się na północ, aż do rzeki Jarugi, zapewniając potężny wojskowy dostęp Emhyra do Cintry i Verden. Podczas swoich rządów Uzurpator szczodrze rozbudował Imperium, a Emhyr kontynuował to, co przerwał, z zamiarem zbudowania jeszcze potężniejszego i bardziej prestiżowego Nilfgaardu.
Pierwsza próba dokonania tego przez Emhyra rozpoczęła się atakiem na królestwo Cintry w 1263 roku i stała się znana jako Pierwsza Wojna Północna. Ludzie Emhyra przypuścili zakrojony na szeroką skalę atak na Cintrę, plądrując stolicę królestwa i doprowadzając do samobójstwa jej królowej Calanthe. Po zdobyciu Cintry armia nilfgaardzka ruszyła na północ do Górnego Sodden, by odnieść zwycięstwo; ich próby zdobycia Dolnego Sodden spotkały się z połączonymi siłami militarnymi Temerii, Redanii, Aedirn i Kaedwen. Nilfgaard przegrał bitwę. Zmuszony do odwrotu, cesarz Emhyr trzymał się mocno Cintry, planując kolejną próbę zdobycia północy.
W 1267 roku Emhyr rozpoczął II Wojnę Północną, dokonując zamachu stanu na Thanedd, próbując zniweczyć potęgę magów z Północy, który zapewnił północy zwycięstwo w pierwszej wojnie. Ponieważ wielu magów zniknęło z obrazu, cesarz był w stanie uchwycić północ. Aby go utrzymać, potrzebował spadkobiercy Cintry, Cirilla , aby stłumić lud i jego liczne powstania. Szukając Ciri, użył zastępcy dla dziewczyny, ale jeden z mężczyzn, którym powierzono jej odnalezienie, usiłował obalić cesarza i spiskować, by zabić prawdziwą Ciri, aby uniemożliwić Emhyrowi spłodzenie dziedzica, który wzmocniłby jego władzę. Kiedy Emhyr w końcu odnalazł Ciri, która w rzeczywistości była jego córką, zobaczył, że troszczy się tylko o swoich przybranych rodziców. Ponieważ rzeczywiście zaczął zakochać się w fałszywej Ciri, którą uznano za spadkobierczynię Cintry, ożenił się z nią i sprowadził Cintrę do Imperium.
W dalszych eksploracjach tej historii przez CD Projekt Red, trzecia wojna północna rozpoczęła się pod koniec roku Wiedźmin 2: Zabójcy Królów , w 1271 po nieudanym szczycie w Loc Muinne. Zdominował znaczną część fabuły w Wiedźmin 3: Dziki Gon , a to, czy Nilfgaardowi udało się w końcu przejąć królestwa Północy, tak jak ciężko walczył za całych rządów cesarza Emhyra, zależało całkowicie od wyborów gracza.
Mieszkańcy Królestw Północy nienawidzili Nilfgaardu tak samo, jak bali się go, ponieważ ciągła kampania Imperium na północ, zmierzająca do poszerzenia ich terytorium, zagrażała ich sposobowi życia. Nieważne, że władza Nilfgaardu mogła przynieść dobrobyt i stabilność wielu walczącym z niższymi klasami mieszkańcom Północnych Królestw i potencjalnie zapewnić część wolności i jedności, do której desperacko dążyli cierpiący nieludzie. Nilfgaard starał się zmienić sposób życia wszystkich, starając się narzucić im swój własny, a ich liczne udane próby uczynienia tego głęboko naznaczyły resztę kontynentu na przestrzeni wieków.
