Kiedy Disney zdecydował się wydać Artemis Fowl na Disney+ zamiast opóźniać premierę kinową lub zdecydować się na Premium On Demand, wzbudziło to podejrzenie, że film może nie być szczególnie dobry. Ale pojawiły się sygnały ostrzegawcze na długo przed pandemią koronawirusa, która drastycznie zmieniła plany głównych studiów. Oparty na powieści fantasy dla młodych dorosłych Eoina Colfera z 2001 roku, film pozostawał w fazie przedprodukcyjnej przez około 15 lat. Prawa przeszły z rąk do rąk, od Miramax do Disneya, twórcy przychodzili i odchodzili. Kiedy w końcu pojawił się pierwszy zwiastun, fani książki byli zdezorientowani i rozczarowani. Nadal, Artemis Fowl nie spełnia nawet najniższych oczekiwań.
Mówi, że Harry Potter książki zostały tak szybko przekształcone w filmy, że w większości cieszyły i rezonowały z fanami tej serii, podczas gdy Artemis Fowl's adaptery starały się znaleźć oparcie. Artemis nigdy nie był tak popularny jak Harry, a co najważniejsze, ponieważ postać nie starzała się wraz ze swoimi czytelnikami, podejście Colfera do fantazji nastolatków nigdy nie miało takiego samego crossovera. Tak więc Artemis Fowl film nie wydaje się być w odpowiednim czasie ani konieczny.
Można by pomyśleć, że po prawie dwóch dekadach rozwoju, załamania zostałyby wygrzebane. Zamiast tego film wydaje się czymś, przy czym majstrowano poza punktem rozpoznania. Ci, którzy czytali książki, wyrazili już swoje niezadowolenie.
Adaptacja jest tak przerażająco nieprzemyślana, że ekranowa wersja nigdy nie miała szans. Seria ośmiu książek to złośliwe, zaawansowane technologicznie podejście do tropów fantasy, które zachęca czytelników do identyfikowania się ze zręcznym antybohaterem. Przemawiali do pewnego rodzaju dzieciaka ze względu na postawę Artemidy i szybkie tempo opowieści. Twórcy filmu nie tylko okradają tytułowego bohatera (i jego drugoplanowych graczy) z każdej kropli charyzmy, ale także pokroili i wrzucili narrację do bezsmakowej sałatki fabularnej, która ma niewiele lub nie ma sensu, oraz dodali i pominęli elementy bez dostrzegalności powód.
Podczas gdy książki wrzucają czytelnika w sam środek akcji i szanują nawet najmłodszych fanów na tyle, by wiedzieć, że nadrobią zaległości, filmowi zajmuje prawie połowę czasu działania, aby osiągnąć swój cel, robiąc wszystko, by wszystko wyjaśnić. Kardynalną zasadą kreatywnego pisania, zwłaszcza scenopisarstwa, jest pokazywanie, a nie opowiadanie. Artemis Fowl leniwie polega na opowiadaniu. Jego bohaterowie przemawiają w pięściach kija i zapowiadają. Kiedy Artemis mówi ojcu: „Wszystko, w co naprawdę chcę wierzyć, to ty”, jest to godne spojrzenia, a nie słodkie i symboliczne. Chociaż same słowa uderzają publiczność ponad głowę, nadal trudno jest zrobić głowy lub ogony z większego punktu.
Problemy nie kończą się na tandetnym dialogu. Wprowadzono wiele wątpliwych decyzji Artemis Fowl , ale zdecydowanie najbardziej uderza w głowę nadużywanie narracji w postaci nieznośnych głosów krasnoluda Mulch Diggim. W najgorszym przypadku film wydaje się mniej jakbyś oglądał film, a bardziej jakby zastępca nauczyciela palącego łańcuchy czytał ci historię, w której brakuje niektórych stron, z oczywistym brakiem zainteresowania.
Zjełczałą wisienką na torcie jest śmiesznie zła praca wokalna Josha Gada i Judi Dench. Oba używają zgrzytliwych głosów, które dzwonią w uszach jak gwoździe o niskim tonie na tablicy. Gdyby tylko Gad jako niemarkowy Gimli spróbował tej taktyki, byłoby to tylko rozpraszające. Gdy dwie gwiazdy filmu boleśnie chrząkają i bulgocą, widzowie mogą się zastanawiać, czy rzeczywiście była to instrukcja reżysera Kennetha Branagha.
najmądrzejsi ludzie we wszechświecie cudów
Krytykowanie aktorów dziecięcych nie jest produktywne, a Ferdia Shaw jako Artemis miała niewykonalne zadanie, biorąc pod uwagę torturowany materiał. Jednak filmy, w których w głównych rolach występują dzieci, żyją lub umierają w zależności od tego, w jakim stopniu bohaterowie pojawiają się na ekranie. Artemida Shawa jest wyciszona i bezcelowa, podczas gdy wszyscy inni albo przesadzają, albo ledwo się starają. Wydaje się, że nikt nie wie, w jakim filmie jest.
W różnych sytuacjach Artemis Fowl chce być Niewykonalna misja dla dzieci, czyli campy Władca Pierścieni satyra, czyli kolejny film Disneya o martwych mamach, zaginionych tatach i dojrzewaniu. Styl wizualny nie pomaga. Magiczny świat Artemis Fowl jest przepełniony, zawiły i nieoryginalny. Podobno projekt kosztował około 125 milionów dolarów, ale ma niepowtarzalny wygląd filmu z początku 2000 roku. Grafika komputerowa jest niespójna, zwłaszcza podczas dużych stałych fragmentów.
To nie pierwszy raz, gdy Disney upuścił piłkę z adaptacją na żywo. W rzeczywistości staje się to trendem, który powinien skłonić studio do podjęcia autorefleksji. Ostatnio Disney był rozczarowany Zmarszczka w czasie i Dziadek do orzechów i cztery królestwa , ale jest też John Carter , Dookoła świata w 80 dni i Samotny strażnik do rozważenia. Chociaż Disney rekrutuje zdolnych talentów w swoich próbach ożywienia literatury, te wysiłki wydawały się od początku skazane na niepowodzenie i cierpią na szereg typowych problemów: scenariusze nigdy nie są zgodne z tekstami, aktorzy wydają się dryfować i wprowadzane są drastyczne zmiany przyczyny, które są niejasne.
Być może Disney zbyt mocno stara się dopasować ulubione historie świata do wizerunku swojej marki, podczas gdy producenci powinni mieć pewność siebie, gdy już nabyli nieruchomości takie jak Artemis Fowl , aby z dumą prezentować je takimi, jakimi są. To tragiczne, gdy świetna, a nawet dobra książka zamienia się w nudny film. Artemis Fowl chce zabrać nas na przygodę, ale (zwłaszcza, że gra w Disney+) jest całkowicie możliwe, że wielu, którzy naciskają na grę, zrezygnuje z tej misji i wróci do domu.
