Szeloba, J.R.R. Tolkiena popisowy potwór z Władca Pierścieni: Dwie Wieże powieść , zmieniła pokolenia czytelników w arachnofobów. Olbrzymi pająk mieszkał na szczycie schodów prowadzących do Cirith Ungol i pożerał wszystkich, którzy napotkali jej drogę. Peter Jackson ożywił ją w swojej filmowej adaptacji Władca Pierścieni , ale ze względu na tempo przeniósł spotkanie do: Powrót Króla . Niezależnie od tego, Jackson przypomniał całemu nowemu pokoleniu, dlaczego gigantyczne pająki są przerażające. Tyle że Shelob może wcale nie być pająkiem.
Rzeczywiście posiada pajęczą formę, która potrafi kręcić sieciami, aby chwytać zdobycz i paraliżować ją, aby mogła powoli się nimi żywić. Ale pod tymi powierzchniowymi pułapkami jest bliżej Balroga niż któregokolwiek z bardziej przyziemnych potworów Śródziemia, a jej początki sięgają Pierwszej Ery.
tropikalny sierra nevada
Według Tolkiena Shelob była dzieckiem Ungolianta, ducha ciemności, który przybrał postać gigantycznego pająka i sprzymierzył się z mrocznym duchem Melkorem w jego walce z elfami. Jej pochodzenie było niepewne, ale nienawidziła światła i żywiła się nim, co czyniło ją naturalnym partnerem Melkora. Ich partnerstwo ostatecznie się rozpadło, a Ungoliant uciekł wcześniej Balrogowie Melkora . W dziczy rozmnażała się z gigantycznymi pająkami. Shelob była jednym z jej potomków.
Tolkien stworzył pająki pospolity złoczyńca w jego opowieściach , przede wszystkim w Hobbit , a większość z nich była uważana za dzieci Ungoliantu. Pająki z Mrocznej Puszczy są silnym przykładem, choć prawdopodobnie wiele razy były usuwane ze swojego przodka. Link wyjaśniał takie rzeczy, jak ich zdolność do komunikowania się ze sobą i ich nienawiść do światła. Shelob była jednak jej bezpośrednim dzieckiem i wyraźnie potężniejsza od nich. Była także ostatnim z dzieci Ungolianta, które przetrwało Wojnę o Pierścień.
Ungoliant był złym duchem. Jako jej pomiot, Shelob odziedziczyła wiele z tych cech, czyniąc ją czymś w rodzaju demona w żywej formie. Dwie wieże określa, że jest starsza niż Przybycie Saurona do Mordoru , tworząc swoją obecną kryjówkę setki lat wcześniej. Sauron pozwolił jej zostać, ponieważ była doskonałą strażą schodów w Cirith Ungol, ale służyła tylko sobie, jak to ujął Tolkien, i pożerała orków Saurona równie chętnie jak elfy i ludzie.
Spryt i długowieczność Shelob przemawiają do krwi jej matki, ale to jej walka z Samem naprawdę pokazuje, że jest czymś więcej niż tylko ciałem i krwią. Zgodnie z tekstem, światło z Fiolki Galadrieli napełnia ją strachem, gdy Sam ją dzierży i zaraża rany, które już zadał elfim ostrzem Sting. Co więcej, Pierścień zapewnia mu lepsze słyszenie, pozwalając mu dostrzec bulgoczącą niedolę Szeloby. To może być tylko przypadkowy efekt Pierścienia, ale nawiązuje do języka pająków Mrocznej Puszczy i sugeruje silny związek między nimi. W każdym razie pozory wyraźnie mylą. Choć Shelob przypomina pająka, jej mroczne pochodzenie wymagało powstrzymania magii elfów.
