Reżyserowi Taika Waititi przypisuje się dawanie ten Thor filmy strzał w ramię z jego przewiewnym Thor: Ragnarok w 2017 roku. Formuła tego filmu zawierała szczyptę hard rockowej muzyki, a konkretnie „Immigrant Song” Led Zeppelin, która była odtwarzana zarówno w początkowych, jak i końcowych scenach walki w filmie. Przywołała nie tylko estetykę hard rocka lat 70., ale tę samą epokę Thor komiksy, kiedy tacy jak Walt Simonson zabierali Boga Piorunów w zdecydowanie odmiennych kierunkach.
głowa kolenia palo santo brązowa
Waititi powtórzył ten wyczyn dla Thor: Miłość i grzmot , który w dużej mierze zachowuje ducha Ragnarok i ma dalszą zabawę z odkrywania dziwniejsze przygody „Thora kosmicznego wikinga”. Wraz z nim przyszedł kolejny gruby kawałek heavy metalu: tym razem Guns n' Roses, który może pochwalić się czterema piosenkami wykorzystanymi w filmie. Przynajmniej jeden z nich należy jednak do wcześniejszego filmu o superbohaterach. Jeśli chodzi o to, kto ma go lepiej, nawet Thor nie może go przewyższyć.
Piosenka to „Welcome to the Jungle”, przebój zespołu z ich albumu z 1988 roku. Apetyt na zniszczenie , która pomogła ucieleśnić erę heavy metalu z wielkimi włosami lat 80-tych. Miłość i grzmot zręcznie korzysta z niego na początku, ponieważ Strażnicy Galaktyki w końcu przekonują Thora do wzięcia udziału w desperackiej bitwie, którą walczą. Nadaje właściwy ton: potężny, przesadny i lekko śmieszny, gdy Thor bez wysiłku posyła armię grasujących ptaków-ludzi z pomocą swojego topora. Puenta pojawia się, gdy nieumyślnie niszczy świętą strukturę, którą jego koledzy dzielnie starali się zachować. Wkrótce potem Strażnicy rozstają się z Bogiem Piorunów.
areometr odczytujący zawartość alkoholu
To przyjemna scena, ale w dużej mierze jest to przystawka: lekkie zawadiactwo, aby pokazać, jak Thor zmienił się od czasu jego ostatniego występu i jak nadal jest tym samym głupcem o dobrych intencjach. Tak nie jest w przypadku Megaumysł , kultowa klasyczna satyra na superbohatera Todda McGratha który ostatnio ponownie zwrócił na siebie uwagę dzięki pamiętnemu dowcipowi o zmarłej królowej Anglii. O wiele bardziej zręcznie wykorzystuje piosenkę i rzeczywiście wiąże ją bardzo mocno z niezrozumianym bohaterem.
Megaumysł to luźna satyra na historię Supermana, w której bohaterski i niemal wszechmocny Metro Man toczy odwieczną bitwę ze swoim entuzjastycznym, ale niezmiennie nieszczęsnym arcywrogiem Megamindem. Muzyka rockowa odgrywa celową rolę w tożsamości dwóch bohaterów. Metro Man ubiera się w biały kombinezon w stylu Elvisa i pojawia się przy dźwiękach „A Little Less Conversation”, podczas gdy stroje Megaminda to kolce i czarna skóra, a jego różne zbrodnie mają miejsce w stylu „Crazy Train” Ozzy'ego Osbourne'a i 'Autostrada do piekła' AC/DC.
d&d 5e barbarzyńskie pierwotne ścieżki
Zmiana nadchodzi, gdy Metro Man zmęczy się ich ciągłą walką i udaje własną śmierć. Zagubiony bez swojego dawnego partnera do sparingów, Megamind odpowiada nieudolną próbą zbudowania własnego bohatera, czego rezultatem jest socjopatyczny Tytan, który zagraża całemu miastu. Zdając sobie sprawę, że musi zmienić strony i zagrać bohatera, Megamind konfrontuje swój krnąbrny twór w kulminacyjnym momencie filmu przy dźwiękach „Witamy w dżungli”.
Czas jest wszystkim, a w tym przypadku pokazuje, o ile więcej Megaumysł inwestuje w piosenkę. Miłość i grzmot zaczyna z nim film, ale wcześniejszy film ratuje je dla swojego nieprawdopodobnego olśniewającego momentu bohatera (który, jak nieśmiało przyznaje, „w większości oznacza nie umieranie”). Postać definiuje siebie przez pryzmat piosenki (i innych podobnych ), czyniąc to o wiele bardziej deklaracją własnej wartości niż czymś, co ma przyspieszyć krążenie krwi. Tyle zabawy, ile Miłość i grzmot ma ze sobą, piosenka wciąż wydaje się pożyczona. Ale to należy do Megaumysł tak samo jak Czarna Mamba głównego bohatera.
