Opracowany przez Thatgamecompany, Podróż został wydany w 2012 roku na PlayStation 3 za pośrednictwem PlayStation Network. Zarówno gracze, jak i krytycy zakochali się w tej zaskakująco emocjonalnej, interaktywnej historii, a pod koniec roku Podróż zdobył kilka nagród „gry roku” i zdobył nominację do Grammy, pierwszą w kategorii gier wideo.
Kotwica parowa piwo oceńpiwo
Jeśli jeszcze nie grałeś Podróż , teraz jest czas. Co więcej, jest to idealna gra, którą można polecić nie-graczom, ponieważ gra została wreszcie wydana na urządzenia z systemem iOS w niskiej cenie 5 USD. Pomimo tego, że ten pięciokrotny zwycięzca BAFTA zaciera granicę między grami a grafiką, nadal wydaje się dostępny, nawet dla zwykłych graczy.
Gracz steruje bezimienną, odzianą w szatę postacią, która zmierza w kierunku góry, której szczyt pęka i łapie słońce. W przeciwnym razie przemierzasz obszar stosunkowo pustej pustyni, napotykając ruiny zaginionej cywilizacji i od czasu do czasu innego gracza. W przeciwieństwie do tradycyjnych trybów kooperacji, Journey's jest dość asynchroniczny, ale gra z nieznajomym wywołuje prawdziwy emocjonalny rezonans. Nawet gdy spotykasz się z innym graczem, gra nalega na utrzymanie wciągającego mariażu dźwięku i obrazu, przez co gracze nie mogą komunikować się za pomocą mowy ani tekstu. W rzeczywistości w oryginalnej wersji na PlayStation 3 nie uczysz się nazwy użytkownika swojego towarzysza, dopóki nie pojawią się napisy końcowe.
Aby współpracować, gracze wykorzystują moc muzycznego dzwonka, który ma zdolność przekształcania długości materiału, który pomaga poruszać się po świecie gry. Coś w anonimowości małej postaci w rozległym miejscu zacieśnia więź między graczami. Chociaż gra działa wyjątkowo dobrze również jako gra solo, jest coś w jednoczesnym poczuciu dystansu i intymności wbudowanej w atmosferę Journey, co jest szczególnie pocieszające podczas zdystansowania społecznego.
Ścieżka dźwiękowa Austina Wintory'a odgrywa ogromną rolę, jeśli chodzi o rozgrywkę. Chociaż istnieją elementy platformówki do Podróż , jest wolny od typowych czynników stresowych, takich jak niesforne muszle Koopa czy śmiertelne przeszkody. Zamiast tego wszystko rozwija się organicznie i celowo. Co więcej, muzyka dynamicznie reaguje na Twoje działania. Jako odpowiednik języka i element samej rozgrywki, muzyka naśladuje emocjonalny łuk narracji. Każda klatka wygląda jak obraz, tak bardzo, że tak naprawdę nie ma nic podobnego, może z wyjątkiem Cień kolosa , który, choć nieco bardziej wymagający w swojej rozgrywce, splata również melancholijną historię z niesamowitymi widokami i niezbędnymi orkiestracjami w płynne wrażenia. Jest w tym coś przyjaznego, co czyni go idealnym dla mniej doświadczonych graczy, którzy zazwyczaj unikają niszowej, niezależnej gry.
Poczucie odkrywania i to rosnące oczekiwanie, gdy zbliżasz się do podzielonej góry, wszystko to buduje się w sposób, który chyba najlepiej można opisać jako filmowy. Jednak nawet to nie oddaje atmosfery, zarówno delikatnej, jak i odważnej, która Podróż przywołuje. Nie trzeba dodawać, że jeśli czujesz się trochę samotny lub niespokojny, ta gra jest oczyszczająca. Pochylając się nad szczególnym poczuciem izolacji — i pozwalając, by narracja brzęczała i rozwijała się pod powierzchnią — Podróż oddaje prawdę o tym, jak to jest poruszać się w niepewności. I pozwala ci poczuć się nieco bardziej pod kontrolą tej niepewności, choćby tylko na kilka godzin.
